Afbouwen van anti-depressiva

23 mei 201623 mei 2016 / Justmeiself / 16 reacties

Jawel hoor….. uit de categorie “kwetsbaarder opstellen kan haast niet -blogs” vandaag een blog over het afbouwen van anti-depressiva.

Je kunt jezelf afvragen: “WAAROM deelt iemand in hemelsnaam dit verhaal online?” En inderdaad ik heb een heleboel redenen om het NIET te delen, namelijk:

Wat zullen andere mensen hiervan denken?
Zou het nadelige consequenties kunnen hebben voor mijn evt. verdere loopbaan?
en zo kan ik nog wel 100 dingen bedenken om dit vooral NIET te delen

Maar…..ten eerste heb ik echt letterlijk LAK aan het bovenstaande en ten tweede telt voor mij de reden om het juist WEL te delen 1000x zwaarder.

De enige reden waarom ik dit met jullie wil delen is om openheid te krijgen in het gebruik van anti-depressiva en het afbouwen daarvan. Op die manier kunnen lotgenoten elkaar helpen en kan er van elkaar geleerd worden. En heel misschien wordt er op deze manier ook begrip gekweekt bij de buitenwereld.

Ik zit momenteel in de afbouwfase van anti-depressiva, maar ik zal heel kort uitleggen waarom ik ermee begonnen ben.

Toen ik zwanger was van Meis (nu ruim 5 jaar geleden) heb ik een traumatische ervaring gehad, die compleet op mijn lijf is geslagen na de bevalling. Ik was altijd misselijk, moe, verdrietig en wist simpelweg niet meer waar ik het moest zoeken. Ik faalde als moeder, als partner , als juf en als persoon. De altijd vrolijke Suus die altijd positief en vrolijk in het leven stond, die letterlijk echt OVERAL bij wilde zijn…..was veranderd in een angstige, boze, verdrietige Suus die nergens meer naar toe durfde. Alles kostte me teveel energie en ik voelde me letterlijk ziek van Stress. Doe daar nog een schepje Pfeiffer bovenop en er blijft niet heel veel meer over. Toen ik op een gegeven moment onder de 55 kilo woog en niet eens meer naar de Albert Heijn durfde om boodschappen te doen omdat het zweet me daar uitbrak, was de maat vol. Er MOEST mij iemand helpen en het liefst NU. Ik was inmiddels al 2 jaar aan het “overleven” en zocht altijd naar lichamelijke oorzaken. Tig vitamines, mineralen, supplementen, massages, therapieën en gesprekken bij de psycholoog verder was de conclusie duidelijk….. Echt na ALLES geprobeerd te hebben kwam het hoge woord eruit bij de psycholoog: “Suzanne…..echt….geloof mij, ik GUN je echt een anti-depressivum” Deze woorden kwamen zo hard binnen, want ik wilde ALLES doen om beter te worden en ik had echt letterlijk ALLES al zo’n beetje gedaan ook, maar anti-depressiva??????? nee dat wilde ik ECHT niet! Want door alle spookverhalen en ervaringen die je erover leest en hoort, durf je daar echt niet aan te beginnen.

warrior

Het enige wat ik deed was huilen huilen huilen. IK aan de anti-depressiva? IK gewoon….. En ik ben niet eens depressief!!!! Dan zal ik wel gewoon GEK zijn of zo? Als zelfs IK aan de anti-depressiva moet…….dat KAN toch niet!!!! Toch heb ik uiteindelijk besloten (in overleg met mijn ouders en Denis) om toch aan “het grote anti-depressiva-avontuur” te beginnen. Wat had ik te verliezen???? Alle bijwerkingen waarvoor ze zo waarschuwden in de opbouwfase….had ik al zonder die medicijnen? Het kon eigenlijk niet erger.

Dus ben ik begonnen met venlafaxine retard 37,5 mg. De eerste dagen voelde ik me een beetje duizelig, maar dat was het…… Daarna gauw genoeg naar 75 mg gegaan en ook daar ondervond ik geen last van. Na 6 weken (dat is de periode dat je lichaam nodig heeft om te wennen aan het medicijn) ik herinner het me weer als de dag van gisteren, stond ik s’morgens op en dacht ik voor het eerst in 2 jaar weer: “volgens mij heb ik gewoon echt zin in de dag”. En precies zo was het…..voor het eerst in 2 jaar tijd, had ik het gevoel dat ik aan het “leven”was in plaats van “overleven” en zelfs dat ik af en toe gewoon ook momentjes “genoot”van de kinderen. WOW dat gevoel was echt fantastich!!!!! Ik kreeg mijn leven weer terug!!!

stress

En nu 2,5 jaar later en vele inzichten en therapieën verder, kan ik oprecht zeggen dat anti-depressiva mij gered heeft en dat het mij mijn leven heeft terug gegeven. Ik ben er weer en zelfs sterker dan ooit!!! Ik heb veel geleerd over mezelf en over de oorzaak van mijn gevoelens. En ja, het vlakt inderdaad je gevoel wat af, maar heej…..als je zo’n hoogsensitieve sensation seeker bent…is het helemaal niet erg als je gevoel een beetje afgevlakt wordt. Er is nog meer dan genoeg gevoel over hoor!!!!!!! Toch voel ik me op dit moment zo sterk, dat ik denk dat de medicatie overbodig is. De enige manier om daar achter te komen is dus om ermee te stoppen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is enorm moeilijk om iets los te moeten laten, dat ervoor gezorgd heeft dat je jezelf zo goed ging voelen. Als je erover leest op internet, lees je soms dat het afbouwen van anti-depressiva nog moeilijker kan zijn dan afkicken van de heroïne. Je kunt je voorstellen dat het dus een hele stap is om eraan te beginnen.

Ik heb deze stap toch gezet…..omdat ik vind dat ik het mezelf verschuldigd ben. Ik wil gewoon weten wie Suus is zonder medicatie……En als blijkt dat ik dan weer verander in die angstige, paniekerige persoon van toen, met veel te veel hoogspanning in haar lijf…..is het simpel…dan weet ik dat ik niet zonder die medicatie kan. En dat zou ook prima zijn.

Toch ben ik ervan overtuigd dat ik het niet (of minder) nodig heb en geloof heel erg in de kracht van mijn eigen lichaam en geest op dit moment. Ik zie het echt als een soort van “zetje” wat ik nodig had om er weer bovenop te komen. Ik kwam er echter achter dat de huisarts en apotheek niet echt heel erg gespecialiseerd zijn in het afbouwen van de medicatie en dat ze je eigenlijk een beetje laten aanmodderen. En ik neem het hen niet kwalijk, maar ik wil nooit meer zomaar wat “aanmodderen” . Ik wil graag zoveel mogelijk de controle houden over mijn eigen lijf (omdat ik die jaren zoek ben geweest) en ben me dus net zolang gaan verdiepen in een afbouwmethode, waar ik zelf helemaal achter zou staan.

Ik ben via twitter bij de angst en dwang stichting terecht gekomen en daar las ik een tweet over de “taperingstrip” . Een methode waarbij de medicatie per dag op maat gemaakt wordt met dan telkens een heel klein beetje minder mg erin. Zodat je lichaam heel langzaam kan wennen aan het afbouwen. (en dus niet in 1 keer van 75 naar 37,5 mg hoeft te gaan). Zowel onze huisarts als apotheek hadden nog NOOIT van deze methode gehoord. (wat ik overigens heel erg vreemd vind, vooral voor een apotheek). Maar gelukkig mocht ik de link doorsturen en werkte de huisarts meteen mee en schreef een verwijzing. Hieronder kun je alles lezen over deze methode:

Een week later kreeg ik keurig netjes een envelop in de brievenbus, met medicatie per dag klaargemaakt. Plus een hele duidelijke omschrijving en uitleg hierover.

Inmiddels ben ik in 28 dagen van 75 mg naar 37,5 mg gegaan en is dit niet slecht gegaan moet ik zeggen. Tuurlijk, ik merk dat mijn lichaam erop reageert….ik ben moe, misselijk en voel me wat vaker “blegh”. Het is niet makkelijk,maar als het hier bij blijft, mag ik niet klagen……Het is na 2,5 jaar toch weer een stukje veiligheid los laten en laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn. Op naar een nieuwe afbouwmaand en simpelweg van dag tot dat bekijken hoe ik me voel en daar vooral ook aan toegeven.

Als je meer wilt weten over deze methode of hoe ik het momenteel ervaar met afbouwen…. mail me gerust!!! Want je staat niet alleen in deze zoektocht waar nog altijd een taboe op rust en waarvan iedereen een oordeel klaar heeft! (het is overigens absoluut niet het geval dat ik aandelen heb bij de farmaceutische industrie hoor, maar ik zou willen dat iemand mij eerder had kunnen wijzen op deze mogelijkheden)

Iedereen moet zelf weten hoe open die is over dit onderwerp! Ik heb besloten om het te delen, maar ik respecteer uiteraard eenieder die het liever niet deelt. Ik hoop echter dat ik anderen kan helpen met dit verhaal.

Suus

Help de Pesters!

13 augustus 201513 augustus 2015 / Justmeiself / 2 reacties

Allereerst wil ik even verzekeren dat dit geen betoog is om pesters “goed” te praten. Ik wil alleen een statement maken omdat ik vind dat het huidige pestbeleid (of anti-pestbeleid) geen (of te weinig) effect heeft.

In mijn werk als weerbaarheidstrainer werk ik met kinderen die vaak gepest zijn……..ik werk met liefde en plezier met deze kinderen maar ergens knaagt altijd het gevoel aan mij dat het de omgekeerde wereld is. Gepeste kinderen moeten hulp gaan zoeken om weer zelfvertrouwen te krijgen, terwijl ik ZO ontzettend graag de pesters zou willen helpen. In mijn ogen kunnen er dan pas daadwerkelijk dingen gaan veranderen.

Pesters helpen?????? hoor ik jullie hardop denken. Tuurlijk, wanneer jouw kind gepest wordt kun je de pester wel “schieten” en is het lastig om het verhaal van 2 kanten te bekijken. Als ik er als professional vanaf een afstandje naar kijk, kan ik wel zo denken. (en JA het wordt een ander verhaal als het mijn eigen kinderen betreft)

Ik denk heel veel na vanuit het perspectief van de pester, wat zijn zijn* beweegredenen? Waarom pest iemand? Voor mezelf heb ik een lijst gemaakt van een aantal hele belangrijke redenen waarom iemand pest. Er zijn er vast nog 100 meer te bedenken, maar als deze aangepakt zouden worden, zou er al heel veel veranderen. Daar ben ik 200% van overtuigd.

Onzekerheid:

Vaak hebben pesters een “stoere” houding omdat ze daarmee hun onzekerheid maskeren. Achter dat stoere masker zit vaak heel veel verdriet. Maar als een pester eenmaal een “stoere” houding aanneemt, moet hij deze wel blijven voortzetten anders valt hij door de mand. Hoe mooi zou het zijn als er aan zijn zelfvertrouwen gewerkt gaat worden zodat hij leert hoe hij zijn stoere masker af kan zetten?

Thuissituatie:

Veel kinderen hebben een onzekere thuissituatie waarin ze vaak gekwetst zijn. Denk aan huiselijk geweld, verwaarlozing, scheiding, enz. En juist bij gezinnen waarvan jij het juist niet verwacht KAN dit aan de orde zijn. Er zijn een heleboel kinderen die geen veilig thuis hebben, terwijl iedereen denkt dat dit wel zo is. Voor de buitenwereld alles ok, maar ondertussen………. Deze kinderen ontwikkelen een verdedigingsmechanisme en dat kan o.a leiden tot pestgedrag! Hoe mooi zou het zijn als deze kinderen gezien en gehoord worden en een andere veilige plek zouden kunnen hebben om hun verhaal te mogen doen!

Bang om zelf gepest te worden

Veel kinderen die pesten, zijn zelf ooit gepest geweest. Dit kan zijn op school, op de sportclub, door broers en zussen enz. Om er zeker van te zijn dat ze niet weer gepest gaan worden, nemen ze het heft in eigen hand en kiezen ze zelf alvast een ander slachtoffer. Op die manier wordt de focus verlegd naar een ander en ontspringen ze zelf de dans. Hoe belangrijk is het om met deze kinderen in gesprek te gaan en uit te pluizen waarom ze pesten? Om ze te confronteren met hun verleden? Om ze te laten inzien wat de consequenties van hun gedrag zijn? En om ze hun zelfvertrouwen terug te geven?

Gemanipuleerd worden door een ander

Sommige kinderen worden letterlijk gemanipuleerd of “opgebutst” door een ander. En als ze niet mee doen, horen ze er niet bij! Kinderen die makkelijk te beïnvloeden zijn, worden hier vaak voor “gebruikt”. Hoe mooi zou het zijn dat juist weerbaarheidstrainingen voor deze kinderen “preventief” zouden worden ingezet?

Nooit geleerd om ECHT naar een ander te kijken en te respecteren

Dit is in mijn ogen de voornaamste rede waarom kinderen op een gegeven moment pestgedrag gaan vertonen. Ze hebben nooit geleerd om ECHT naar een ander te kijken. Om andere kinderen te leren begrijpen en te respecteren. Om in te zien dat iedereen anders is en dat er achter alle kinderen een ander verhaal zit. Nooit geleerd om om te gaan met rare gedachten of angstige gevoelens. Nooit geleerd wat de consequenties zijn van vervelende opmerkingen en wat het met de ander doet! Hoe mooi zou het zijn wanneer kinderen al van jongs af aan verplicht met elkaar in gesprek moeten gaan? Dat ze aan moeten geven hoe ze zich voelen? Dat ze eerlijk mogen aangeven wanneer een opmerking pijn deed en waarom? Dat er een open sfeer gecreëerd wordt op school waar ruimte is voor ontspanning bij stress en waar kinderen zichzelf veilig voelen in elkaars aanwezigheid?

Kortom, het moet de normaalste zaak van de wereld worden dat pesten gewoon NOT DONE is, dat kinderen elkaar daarop mogen wijzen en dat dit structureel gestuurd wordt! Dat er geïnvesteerd wordt in preventieve pestprogramma’s ipv mosterd na de maaltijd!

In mijn ogen werkt dit het beste door de Pester te helpen………helpen met hetgeen waar HIJ mee worstelt en DAT gedrag te sturen en te veranderen. Zullen we dat eens met z’n allen gaan doen? Het klinkt allemaal heel simpel, maar in mijn ogen is het ook echt niet moeilijker dan dat!

Lieve minister van onderwijs: Stop met het verspillen van geld aan faalangstreductietrainingen, weerbaarheidstrainingen en spendeer het in extra handen in de klas, zodat er in de klas meer tijd en ruimte komt om preventief aan de slag te gaan! Laat leerkrachten trainen op het gebied van mindfulness zodat ze het dagelijks in kunnen zetten.

Kinderen leren zichzelf te ontspannen en moet je eens kijken wat er dan zal gebeuren??? Rust, Respect en veiligheid in je klas.

Als je dit artikel hebt gelezen en je kunt jezelf hierin vinden? Deel het dan a.u.b en laat de kracht van de sociale media zijn werk doen! Een statement maken tegen pesten, maar dan op een vernieuwende manier!!!!!

(volg Justmeiself op Facebook, Instagram, twitter en pinterest of schrijf je in voor mijn blog als je op de hoogte wilt blijven van nieuwe ontwikkelingen, dit alles kan hiernaast>>>>> wanneer je op de icoontjes klikt)

*voor het leesgemak heb ik gekozen om hem, hij en zijn te gebruiken, maar op die plek kan natuurlijk net zo goed zij of haar staan.

Fijne dag,

Suus

DE lange termijn oplossing tegen CITO-stress

22 april 201522 april 2015 / Justmeiself / 1 reactie

Goedemorgen, terwijl ik gister op het puntje van de bank zat tijdens de uitzending van Rtl-late night omdat de enige echte meneer Sander Dekker het NUT van CITO uit zou gaan leggen, kon ik na 15 minuten weer achterover gaan leunen en me sterk afvragen wat er nu veranderd is? NIKS….. Helemaal NIKS.

Het schooladvies zou dit jaar voor het eerst bindend zijn en de CITO toets zou dit als second opinion in de meeste gevallen gewoon bevestigen. Let op…..in de MEESTE gevallen. Als de CITO lager uitvalt, niks aan de hand (wat ik overigens een goed iets vind) , Maar als de CITO hoger uitvalt, kan het advies nog bijgesteld worden.

En laat nu NET die groep last hebben van CITO stress. De groep die op het randje van vmbo-tg/havo presteert, maar die eigenlijk kost wat kost naar HAVO willen. Of, in de meeste gevallen, waar de ouders van willen dat hun kind naar HAVO gaat, maar waar school liever vmbo-tg adviseert omdat het kind dan altijd nog omhoog kan ipv omlaag……

Kun je jezelf voorstellen wat voor druk dit bij kinderen geeft? EN bij de ouders…..EN bij de leerkracht? Voor deze kinderen hangt dus in principe het advies wel volledig af van de CITO-score!!!!

Toen ik jaren terug groep 8 had, voerden wij altijd al de adviesgesprekken voordat de uitslag van de CITO binnen was. Uren zaten we bij elkaar met alle leerkrachten van groep 6, 7, 8, de interne begeleider en directie! Ik kan oprecht zeggen dat wij samen een heel goed beeld hadden van kinderen en er was bij ons gelukkig toen al de mogelijkheid om als leerkracht in gesprek te gaan met de school van VO om je advies nader te verklaren (bij een tegenvallende CITO). Helaas werd er nog in sommige gevallen TE veel gekeken naar de CITO, dus dat is wel heel prettig dat dit veranderd is. Je stond als leerkracht maar ook als ouder met je rug tegen de muur op zo’n momenten.

Maar om een lang verhaal kort te maken, of ik nu wel of niet eens ben met de CITO, feit blijft dat er een genormeerde eindtoets verplicht wordt voor elke basisschool en daar zal iedereen mee moeten dealen. En DAAR ligt de lange oplossing voor de lange termijn, er mee leren te dealen!!! Een CITO komt…….maar een CITO gaat ook weer voorbij…….

Daarom heb ik, de in mijn ogen, ideale oplossing bedacht die op de lange termijn het woord CITO-stress als sneeuw voor de zon zullen laten verdwijnen;

1: Splits,indien mogelijk, groep 1 en 2.

Laat groep 1 ontdekken, spelen, hun motoriek ontwikkelen, vertellen, dansen, buiten spelen. En laat ze kennis maken met mindfulness. Integreer ontspanningsoefeningen tijdens de kringactiviteiten en laat ze ervaren dat vervelende gebeurtenissen (zoals ruzie en pijn) ook weer verdwijnen….. Ga in gesprek met deze kinderen, observeer waar hun talenten liggen en zoek vooral verbinding. En laat VOORAL de LVS-toetsen hier zeker nog weg. Laat groep 2 ook nog zeker heel veel spelen, maar speel in op de leerbehoeften die sommige kinderen al kunnen hebben, op een vrijblijvende manier. Eis niet van ze dat ze aan het einde van het jaar al letters en cijfers kunnen benoemen of schrijven, leg vooral GEEN druk op ze. Laat ook hier de LVS-toetsen weg en steek in op ademhalingsoefeningen, zelfredzaamheid, ontdekken, ontwikkelen, en laat ze spelen. Op deze manier krijg je in groep 3 kinderen die hun motoriek ontwikkeld hebben en in staat zijn om geconcentreerd te kunnen luisteren naar uitleg. De fundering is sterk en vooral ontspannen.

2: Integreer mindfulness en breintools in het lesprogramma van groep 1 t/m groep 8

Zorg ervoor dat kinderen zichzelf leren te ontspannen, dat ze zichzelf veilig voelen en dat er gepraat wordt over de werking van de hersenen (dmv bijvoorbeeld de methode breintools) Zo leren kinderen elkaars gedragingen begrijpen en leren ze hier op de juiste manier op te reageren en er mee om te gaan. Laat ze ervaren dat vervelende ervaringen komen, maar vooral ook weer gaan. Train dit met kinderen. Als kinderen hier al mee bekend zijn vanaf groep 1, worden hun hersenen zodanig getraind dat ze veel beter om kunnen gaan met spannende situaties zoals toetsen.

3: Zorg dat leerkrachten stress-bestendiger worden en dingen makkelijker los kunnen laten:

In mijn ogen zou een cognitieve based mindfulnesstraining een “MUST” zijn voor elk team. Op die manier leren leerkrachten keuzes te maken, dingen beter te relativeren en dingen los te laten. Een ontspannen leerkracht straalt rust uit op de kinderen en dat is precies wat kinderen nodig hebben. Vooral de hoogsensitieve kinderen, die voelen dit feilloos aan.

4: Laat kinderen inzien waar ze goed in zijn:

Doordat je in groep 1 en 2 de tijd hebt genomen om heel gericht naar kinderen te kijken en op deze manier te zien waar hun talenten en kwaliteiten liggen, kun je daar op inspelen! Probeer in je onderwijsaanbod het thema ; “jezelf zijn” hoog in het vaandel te zetten. Organisatorisch een grote klus misschien, maar schakel desnoods ouders in. Kinderen die af en toe de mogelijkheid hebben om te laten zien waar ze goed in zijn, voelen zichzelf veel zelfverzekerder. Maak gebruik van de talenten die je in je klas hebt! En ook van talenten van ouders. En al gaat het een keer ten kostte van een andere les…. durf de methode maar gerust eens lost te laten, je plukt er uiteindelijk de vruchten van.

5: Betrek ouders meer in het leerproces van kinderen:

Wat mij betreft mogen 10 minuten gesprekken afgeschaft worden, ga in gesprek met ouders wanneer daar behoefte aan is of wanneer dit nodig is. Ga in overleg met ouders op welke manier jullie er samen voor kunnen zorgen dat een kind zichzelf optimaal kan ontwikkelen. Wat heeft een kind nodig? Wat mogen we samen van een kind verwachten? Wanneer ouders op deze manier betrokken worden, kunnen ze zichzelf veel beter neerleggen bij het schooladvies en leggen ze waarschijnlijk minder druk op de CITO en dus op hun kind. Ook hier geldt…..zoek verbinding met ouders. Wanneer zij zichzelf veilig EN gehoord voelen, voelen ze zichzelf vanzelf medeverantwoordelijk voor de ontwikkeling van hun kind en zullen ze automatisch meer betrokken raken bij het leerproces.

Ik ben ervan overtuigd dat deze 5 punten een grote verandering te weeg zou kunnen brengen in het onderwijs. En dat kinderen heeeeel anders tegen een toets aan zouden gaan kijken.

Maarja……wie ben ik……..

En zo ist…..

Groetjes,

Suzanne

Mijn 2 daagse als gastdocent op het ROC-terAA

16 april 201516 april 2015 / Justmeiself / 1 reactie

Nou…..WAAR zal ik beginnen….. ik weet het eventjes niet. Wat een avontuur waren de afgelopen 2 dagen voor mij zeg…..in mijn nieuwe rol als gastdocent!

Ik moet zeggen……die rol beviel me echt super! Ik was gevraagd door het ROC-ter AA in Helmond om als gastdocent te komen vertellen tijdens de themaweek (vanuit mijn eigen ervaring) over HOE belangrijk jij kunt zijn voor kinderen in je rol als leerkracht, pedagogische medewerker, onderwijsassistent of stagiaire. Vooral omdat ik me hard maak voor het feit dat de basis bij kinderen goed en veilig moet zijn, voordat je “prestaties” van ze kunt verwachten. En dat ELK gedrag een onderliggende oorzaak heeft.

Kijken naar wat het kind nodig heeft en sta daar open voor! Doe de moeite om kinderen te begrijpen en probeer veiligheid te bieden wanneer ze dit thuis niet direct krijgen om wat voor rede dan ook. Een aantal zeeeeer gemotiveerde studenten heeft samen met een aantal leerkrachten een themaweek georganiseerd in rouwverwerking, scheiding en gedachtekracht. Wat SUPER dat hier aandacht voor is op een opleiding toch? Het zou eigenlijk verplicht moeten worden…..zo vaak krijg je er helaas mee te maken! En HOE moet je er dan mee om gaan???

Wat is er nou mooier dan studenten die het onderwijs of de kinderopvang in gaan, mee te kunnen geven dat ze ALTIJD maar dan ook ALTIJD nieuwsgierig moeten zijn naar de onderliggende oorzaak van het gedrag van kinderen??? Daarbij hoorde natuurlijk een stukje kennis over de werking van de hersenen, kennismaking met mindfulness en ontspanningsoefeningen en tot slot een kijkje in bruikbare materialen, maar ook mijn persoonlijke verhaal waarbij ik mijn moeilijke tijd heb weten in te zetten als inspiratiebron voor anderen die het moeilijk hebben. En aangezien er ook een heleboel kinderen zijn die het moeilijk hebben, is het de taak van ONS om dit te (h)erkennen en ze de juiste begeleiding te geven!

Het was enorm spannend, want dit was de eerste keer sinds mijn angststoornis dat ik weer voor een groot gezelschap moest praten!Het gebouw en het interieur vond ik er al veel belovend uitzien, maar het aantal stoelen riep wel heeleven een benauwd gevoel op, maar dat zakte eigenlijk direct ook weer!

De 1ejaars studenten kwamen binnen en je kon al bijna aan hun houding aflezen of ze wel of niet gemotiveerd waren. De leerkracht van deze studenten liet ze ook als eerste hun telefoon inleveren…… dit gaf een hoop gemopper maar het blijkt toch echt nodig te zijn! Ik moest er eigenlijk wel om lachen, zo’n bak vol telefoons voor mijn neus.

In de 2 dagen heb ik 4 groepen voor mijn neus gehad en bij alle 4 de groepen kon je op een gegeven moment een speld horen vallen! ZO betrokken hebben de studenten meegedaan! Zelfs een aantal jongens en meiden die lacherig en met een ongeïnteresseerde houding binnen kwamen, werden rustig en hebben zichzelf 1,5 uur heel netjes gedragen. Ik heb ze ook een mega compliment gegeven hiervoor. Heel bijzonder was dit!

Natuurlijk waren sommigen veel meer betrokken dan anderen, maar dat blijf je toch houden, vooral bij 1e jaars studenten. Toch deed ieder op zijn of haar manier wel hun best:

Mooi om te zien dat je wat teweeg kunt brengen bij studenten en dat je het gevoel krijgt dat een aantal van hen er ook ECHT iets mee gaat doen! Ik had verwacht dat er meer interactie zou zijn tussen hen en mij, maar ik realiseerde me ook al heel snel dat het best beladen onderwerpen zijn om in een groep te bespreken. De laatste groep van vandaag waren 2e en 3e jaars studenten en daar vond juist wel deze interactie plaats! Wat een gemotiveerde groep jongeren zeg!!! Ik zou ze meteen aannemen op mijn basisschool als ik die een zou hebben……

Ze kwamen me zelfs met een hand of een “Hug” bedanken (ze hadden net geleerd dat er bij een knuffel, serotonine vrij kan komen) 😉 Ik was echt een beetje ontdaan. Evenals de reacties die ze op hadden geschreven als evaluatie voor mijzelf. Ik zal ze niet allemaal publiceren, maar ik kan niet ontkennen dat ik dat eigenlijk het liefste zou doen hihi het maakte me ontzettend trots. En ik vond het ook ZO cool om te doen. Het schoot zelfs af en toe door m’n hoofd dat ik echt wel op freelance basis les zou willen geven op deze opleiding.

Als dank voor mijn inspanning, vonden de studenten dat ik hetzelfde certificaat als hen verdiende…….Ik voelde me voor heel even weer student….Best een fijn gevoel…voor even dan

Ik hoop van harte dat ik in ieder geval een aantal studenten met mijn verhaal heb kunnen inspireren en dat deze jongeren mijn kennis en ervaring kunnen gebruiken in de dagelijkse praktijk.

Het was een eer om met deze studenten te werken en ik zou HEEL graag willen dat ze op een PABO een voorbeeld nemen aan het ROC, om aandacht te geven aan onderwerpen als mindfulness, ontspanningsoefeningen en WAT te doen met kinderen die veel spanning en druk ervaren. Studenten van deze opleidingen zijn namelijk de toekomst van het onderwijs van onze kinderen.

Hopelijk tot de volgende themaweek;)

liefs,

Suzanne

Brainstormen op het ROC Ter AA college

17 maart 201523 maart 2015 / Justmeiself / Een reactie plaatsen

Wow…. een aantal weken geleden ging mijn telefoon….een oudleerling van de Gerardusschool van jaren terug had ik aan de lijn. Wat leuk! Altijd leuk om oudleerlingen weer te spreken, maar deze keer was het extra bijzonder. Ze zit in het 2e jaar van het ROC ter AA college en volgt de richting tot onderwijsassistent. Ze gaat samen met een aantal andere 2e jaars studenten en leerkrachten de themaweek in elkaar zetten voor de aankomende toetsweek.

Op het ROC hebben ze elke toetsweek een aantal dagen in het teken staan van een bepaald thema. Een thema waar tijdens de reguliere lessen te weinig tijd voor is. Hoe gaaf is dat?? Het is met name bedoeld voor alle 1e jaars studenten.

Aankomende themadagen op 15 en 16 April zullen in het teken staan van rouwverwerking, scheiding en gedachtekracht. Vooral omdat een heleboel studenten hiermee te maken krijgt tijdens hun stage en later in de praktijk. Ze lopen er tegenaan dat ze niet precies weten hoe ze moeten reageren en vooral op welke manier ze klaar kunnen staan voor kinderen met zulk verdriet.

Er zullen een aantal workshops en lezingen gegeven gaan worden over deze thema’s door verschillende professionals en bij het stukje gedachtekracht, dachten ze aan mij! Aldus de oudleerling aan de andere kant van de lijn!

En toen werd het heel even stil…….. “aan mij?”……..ze denken gewoon “aan mij????” Wow…… ff laten landen en even afwachten wat er van mij verwacht gaat worden. Ik vind het een hele eer, maar ook wel heel erg spannend eigenlijk.

Al snel nam Ingeborg, de docent van dit clubje, contact met me op en we hadden direct een “klik” via de mail. Ik besloot om er voor te gaan , maar dan zou ik heel graag een keertje met de werkgroep bij elkaar willen zitten zodat ik 15 april niet totaal “vreemd” binnen zou komen. Nou en dat “keertje” was vandaag!

Daar ging ik……naar het ROC in Helmond…..nooit geweest maar ik werd heel hartelijk ontvangen! En WAT een mooi vrolijk gebouw zeg. Met HEEL veel kleur, dus je raad het al……net wat voor mij 😉

Eenmaal daar, heb ik met Ingeborg en de 2e jaars studenten samen gekeken naar de invulling van de themadagen en ook naar wat mijn rol daarin zou kunnen zijn. Want ik ben alles behalve een expert op het gebied van rouw en scheiding, maar ik kan wel heel goed uitleggen wat je kunt doen met kinderen die onder ernstige spanningen lijden. En daar zal ik die dagen ook op insteken en al gauw waren we het eens over mijn invulling van de workshop!

Fijn in groepjes van max 15 studenten zodat er veel persoonlijke interactie kan plaatsvinden en ik niet voor een volle collegezaal hoef te staan….helemaal leuk!

Het was erg leuk om met deze club meiden te brainstormen en ga aan de slag om een mooie workshop in elkaar te zetten, wat perfect in deze dagen zal passen. Wat een mooie uitdaging, maar vooral een mooie kans om ruim 60 studenten die het onderwijs of de kinderopvang in gaan, mijn visie en missie mee te geven!ll Dat er aandacht is voor het “gevoel” van kinderen en niet alleen voor de prestaties. Echt een super initiatief!!!

Ik heb er zin in en zo te merken de meiden ook!

Ik kan wel zeggen dat mijn werk echt afwisselend is! Het schiet alle kanten op….. van het begeleiden van kinderen naar de feelgoodmarket, van het ontwerpen van posters en kaarten tot het geven van gastlessen op het ROC….. Zoveel diversiteit maar met 1 heel belangrijke gemeenschappelijke factor en dat is het feit dat ik er heel veel positieve energie van krijg! 🙂

Wordt vervolgd!!!!

Suus

In the spotlights: “relaxklets!”

26 januari 201523 maart 2015 / Justmeiself / Een reactie plaatsen

Zoals jullie weten ben ik telkens weer op zoek naar materialen die kinderen (en ouders) kunnen ondersteunen bij het helpen te ontspannen, of om met elkaar in gesprek te gaan, kortom om verbinding met elkaar te krijgen. Het volgende boekje is het meer dan waard om in de spotlights gezet te worden:

Het boekje “relaxklets”van uitgeverij gezinnig is een ontzettend leuk boek voor jong en oud om op een speelse manier kennis te maken met yoga, mindfulness en ontspanningsoefeningen.

Je kunt willekeurig een oefening uitkiezen om samen met je kind te doen. Op de linkerpagina staan yoga-oefeningen in verschillende leeftijdscategorieën (vanaf 2 jaar zelfs al):

Op een hele leuke manier worden er simpele yoga-oefeningen uitgelegd. Er staat ook telkens een tip bij met “om te kletsen”erboven.

Op de rechterpagina staan afwisselend oefeningetjes in de thema’s:

Creatief:

Massage:

Actief:

en Meditatie:

Het is zo leuk vormgegeven en doordat er veel variatie in de oefeningen zit, is er voor elk kind wat te kiezen wat bij hem of haar past! Ook zeer geschikt voor oudere kinderen die dit zelfstandig kunnen doen.

Ze zijn weer volop op voorraad! Mocht je ze willen bestellen, klik hier

Fijne dag!,

Geacht ministerie van onderwijs, wij blijven schudden tot u wakker wordt…..

20 januari 201523 maart 2015 / Justmeiself / Een reactie plaatsen

Het is inmiddels al een poosje geleden dat ik een blog schreef met een brief aan het ministerie van onderwijs. Het werd ongelooflijk goed gelezen en gedeeld en het kwam zelfs bij de staatssecretaris van onderwijs terecht! Helemaal super. Ik doe er alles aan om het ministerie van onderwijs wakker te schudden. En je kunt natuurlijk denken: “het heeft toch geen zin!” Maar ik weiger dit te denken. Ik denk dat het wel degelijk zin heeft wanneer we regelmatig een signaal afgeven vanuit het werkveld of vanuit ouders.

Ik blijf gewoon net zolang schudden totdat er bij het ministerie van onderwijs iemand wakker wordt! Want het is geen onzin waar ik het over heb….. Nee het is gewoon iets waar bijna ALLE leerkrachten tegenaan lopen en dat ook toegeven, maar waar gewoon NIKS mee gedaan wordt! Met als resultaat dat er honderden leerkrachten met een burn-out thuis komen te zitten. Ik heb het hier over de grootte van de klassen ja. Wanneer de klassen kleiner worden is er oprechte aandacht voor kinderen.

Geloof mij, met 30 kinderen is dat gewoon niet mogelijk. En als jij die ene juf of meester bent die OVERAL het positieve van in ziet en die stug blijft volhouden dat het “allemaal wel meevalt”, raad ik je aan om toch maar eens kritisch te gaan kijken naar de daadwerkelijke situatie in uw school.

Het is namelijk “leerkracht eigen” om alles maar met de mantel der liefde te bedekken en om niet in opstand te komen. Want je moet loyaal blijven aan je collega’s, aan je directeur en meestal ook aan de overkoepelende organisatie. Want als je je kritische mening wil laten horen, is de kans HEEL groot dat je geen bijval krijgt op het moment suprême. En wellicht zet je daarmee ook nog je baan op het spel want er staan een hele hoop mensen in de rij om aan het werk te komen.

Ik werk op het moment niet meer in het onderwijs en zou het op deze manier ook NIET meer willen. Het past niet bij me en het kostte me meer energie dan het me opleverde. En dan moet je nagaan dat ik werkte met de leukste ouders, kinderen en collega’s die je jezelf maar kon wensen. Alleen ALLES wat erbij kwam kijken in combinatie met mijn eigen thuissituatie was voor mij niet meer werkbaar. Ik ben loyaal geweest aan mijn eigen gevoel en daar ben ik heel erg blij mee. Ik blijf me er echter wel over verbazen, dat er gewoon NIKS veranderd. Er worden van alle kanten signalen afgegeven maar er wordt echt NIKS mee gedaan! En het zal best een geldkwestie zijn, net als in de zorg, maar er kan toch ook gewoon gekeken worden naar het anders inzetten van geld? Het hoeft toch niet per definitie duurder te worden? Kijk wat je nu kwijt bent aan onderwijsmensen met een burn-out, dit zou zoveel minder kunnen.

Ik blijf erbij dat de klassen kleiner MOETEN. Aandacht is echt het allerbelangrijkste wat een kind nodig heeft. Aandacht en liefde. Een juf of meester die 30 kinderen in zijn of haar klas heeft, KAN gewoon geen aandacht aan alle 30 geven. En weet je, de kinderen die het het hardste nodig hebben krijgen het niet. Nee want het gemiddelde niveau van de groep moet omhoog zodat er bij de toetsen van het leerlingvolgsysteem meer A-tjes en B-tjes (tegenwoordig 1-tjes en 2-tjes) bij zitten. Oftewel scholen worden afgerekend op prestatie en niet op het sociale klimaat. En ik snap best dat lesstof getoetst moet worden, maar wat heeft het voor zin om kinderen die zwak zijn, continue met hun neus op de feiten te drukken dat ze daadwerkelijk zwak zijn? Waarom moeten kinderen “onvoldoendes”op hun rapport krijgen? Terwijl ze misschien wel een 10 zouden verdienen voor de inzet. Ik zou zeggen: Afschaffen die punten! Laat leerkrachten de toetscores bijhouden voor een completer beeld van een kind, maar ga samen met het kind en ouders kijken welke mogelijkheden en talenten een kind WEL heeft. Maarja daar heb je het weer…..WANNEER doe je dat als je 30 kinderen hebt? juist….

Kinderen moeten meer kans krijgen om zichzelf te ontspannen tussen de lessen door. Het is een bijna onmogelijke opgave om van rekenen meteen over te gaan op taal ZONDER even te kunnen ontspannen. Wanneer kinderen ontspannen ( en dat kan heel erg mooi met behulp van mindfulness en ontspanningsoefeningen) hebben ze ook weer meer “ruimte”in hun hoofd om te leren. Probeer maar eens met een “vol” hoofd iets te lezen, dat gaat je gewoon echt niet lukken. En dat is wat er nu, vanwege tijdsdruk wel gebeurt, les op les op les om het programma maar af te krijgen. Met de huidige eisen en doelen is er simpelweg GEEN tijd voor ontspanning tussendoor! Dit vergt ENORM veel energie van kinderen en de leerkracht. En die 15 minuten pauze is ECHT te weinig.

Het is eigenlijk een heel simpel model waarin je in 1 oogopslag kunt zien, welke voorwaarden met elkaar in verband staan en allemaal nodig zijn om het doel (makkelijker leren) te bereiken:

Voorkomen is beter dan genezen…… en daar kan een kleinere klas en het aanleren van ontspanningsoefeningen een hele grote rol in spelen! Ik zou willen dat NL een voorbeeld zou nemen aan het Finse onderwijssysteem. Ik las daar vandaag een heel mooi artikel over, waar ik me helemaal in kan vinden:

http://www.klasse.be/leraren/36616/finland-punten-geven-is-bij-wet-verboden/

Mocht je er zin in hebben, kun je het op je gemak een keer lezen!

Ik ben m’n verhaal weer kwijt en mocht je er net zo over denken? Deel het !!!! Hoe meer mensen een signaal af blijven geven, hoe beter!

Fijne dag,

liefs,

Suzanne

http://www.justmeiselfshop.nl