Het is inmiddels al een poosje geleden dat ik een blog schreef met een brief aan het ministerie van onderwijs. Het werd ongelooflijk goed gelezen en gedeeld en het kwam zelfs bij de staatssecretaris van onderwijs terecht! Helemaal super. Ik doe er alles aan om het ministerie van onderwijs wakker te schudden. En je kunt natuurlijk denken: “het heeft toch geen zin!” Maar ik weiger dit te denken. Ik denk dat het wel degelijk zin heeft wanneer we regelmatig een signaal afgeven vanuit het werkveld of vanuit ouders.
Ik blijf gewoon net zolang schudden totdat er bij het ministerie van onderwijs iemand wakker wordt! Want het is geen onzin waar ik het over heb….. Nee het is gewoon iets waar bijna ALLE leerkrachten tegenaan lopen en dat ook toegeven, maar waar gewoon NIKS mee gedaan wordt! Met als resultaat dat er honderden leerkrachten met een burn-out thuis komen te zitten. Ik heb het hier over de grootte van de klassen ja. Wanneer de klassen kleiner worden is er oprechte aandacht voor kinderen.
Geloof mij, met 30 kinderen is dat gewoon niet mogelijk. En als jij die ene juf of meester bent die OVERAL het positieve van in ziet en die stug blijft volhouden dat het “allemaal wel meevalt”, raad ik je aan om toch maar eens kritisch te gaan kijken naar de daadwerkelijke situatie in uw school.
Het is namelijk “leerkracht eigen” om alles maar met de mantel der liefde te bedekken en om niet in opstand te komen. Want je moet loyaal blijven aan je collega’s, aan je directeur en meestal ook aan de overkoepelende organisatie. Want als je je kritische mening wil laten horen, is de kans HEEL groot dat je geen bijval krijgt op het moment suprême. En wellicht zet je daarmee ook nog je baan op het spel want er staan een hele hoop mensen in de rij om aan het werk te komen.
Ik werk op het moment niet meer in het onderwijs en zou het op deze manier ook NIET meer willen. Het past niet bij me en het kostte me meer energie dan het me opleverde. En dan moet je nagaan dat ik werkte met de leukste ouders, kinderen en collega’s die je jezelf maar kon wensen. Alleen ALLES wat erbij kwam kijken in combinatie met mijn eigen thuissituatie was voor mij niet meer werkbaar. Ik ben loyaal geweest aan mijn eigen gevoel en daar ben ik heel erg blij mee. Ik blijf me er echter wel over verbazen, dat er gewoon NIKS veranderd. Er worden van alle kanten signalen afgegeven maar er wordt echt NIKS mee gedaan! En het zal best een geldkwestie zijn, net als in de zorg, maar er kan toch ook gewoon gekeken worden naar het anders inzetten van geld? Het hoeft toch niet per definitie duurder te worden? Kijk wat je nu kwijt bent aan onderwijsmensen met een burn-out, dit zou zoveel minder kunnen.
Ik blijf erbij dat de klassen kleiner MOETEN. Aandacht is echt het allerbelangrijkste wat een kind nodig heeft. Aandacht en liefde. Een juf of meester die 30 kinderen in zijn of haar klas heeft, KAN gewoon geen aandacht aan alle 30 geven. En weet je, de kinderen die het het hardste nodig hebben krijgen het niet. Nee want het gemiddelde niveau van de groep moet omhoog zodat er bij de toetsen van het leerlingvolgsysteem meer A-tjes en B-tjes (tegenwoordig 1-tjes en 2-tjes) bij zitten. Oftewel scholen worden afgerekend op prestatie en niet op het sociale klimaat. En ik snap best dat lesstof getoetst moet worden, maar wat heeft het voor zin om kinderen die zwak zijn, continue met hun neus op de feiten te drukken dat ze daadwerkelijk zwak zijn? Waarom moeten kinderen “onvoldoendes”op hun rapport krijgen? Terwijl ze misschien wel een 10 zouden verdienen voor de inzet. Ik zou zeggen: Afschaffen die punten! Laat leerkrachten de toetscores bijhouden voor een completer beeld van een kind, maar ga samen met het kind en ouders kijken welke mogelijkheden en talenten een kind WEL heeft. Maarja daar heb je het weer…..WANNEER doe je dat als je 30 kinderen hebt? juist….
Kinderen moeten meer kans krijgen om zichzelf te ontspannen tussen de lessen door. Het is een bijna onmogelijke opgave om van rekenen meteen over te gaan op taal ZONDER even te kunnen ontspannen. Wanneer kinderen ontspannen ( en dat kan heel erg mooi met behulp van mindfulness en ontspanningsoefeningen) hebben ze ook weer meer “ruimte”in hun hoofd om te leren. Probeer maar eens met een “vol” hoofd iets te lezen, dat gaat je gewoon echt niet lukken. En dat is wat er nu, vanwege tijdsdruk wel gebeurt, les op les op les om het programma maar af te krijgen. Met de huidige eisen en doelen is er simpelweg GEEN tijd voor ontspanning tussendoor! Dit vergt ENORM veel energie van kinderen en de leerkracht. En die 15 minuten pauze is ECHT te weinig.
Het is eigenlijk een heel simpel model waarin je in 1 oogopslag kunt zien, welke voorwaarden met elkaar in verband staan en allemaal nodig zijn om het doel (makkelijker leren) te bereiken:
Voorkomen is beter dan genezen…… en daar kan een kleinere klas en het aanleren van ontspanningsoefeningen een hele grote rol in spelen! Ik zou willen dat NL een voorbeeld zou nemen aan het Finse onderwijssysteem. Ik las daar vandaag een heel mooi artikel over, waar ik me helemaal in kan vinden:
http://www.klasse.be/leraren/36616/finland-punten-geven-is-bij-wet-verboden/
Mocht je er zin in hebben, kun je het op je gemak een keer lezen!
Ik ben m’n verhaal weer kwijt en mocht je er net zo over denken? Deel het !!!! Hoe meer mensen een signaal af blijven geven, hoe beter!
Fijne dag,
liefs,
Suzanne
justmeiself 