DE lange termijn oplossing tegen CITO-stress

22 april 201522 april 2015 / Justmeiself / 1 reactie

Goedemorgen, terwijl ik gister op het puntje van de bank zat tijdens de uitzending van Rtl-late night omdat de enige echte meneer Sander Dekker het NUT van CITO uit zou gaan leggen, kon ik na 15 minuten weer achterover gaan leunen en me sterk afvragen wat er nu veranderd is? NIKS….. Helemaal NIKS.

Het schooladvies zou dit jaar voor het eerst bindend zijn en de CITO toets zou dit als second opinion in de meeste gevallen gewoon bevestigen. Let op…..in de MEESTE gevallen. Als de CITO lager uitvalt, niks aan de hand (wat ik overigens een goed iets vind) , Maar als de CITO hoger uitvalt, kan het advies nog bijgesteld worden.

En laat nu NET die groep last hebben van CITO stress. De groep die op het randje van vmbo-tg/havo presteert, maar die eigenlijk kost wat kost naar HAVO willen. Of, in de meeste gevallen, waar de ouders van willen dat hun kind naar HAVO gaat, maar waar school liever vmbo-tg adviseert omdat het kind dan altijd nog omhoog kan ipv omlaag……

Kun je jezelf voorstellen wat voor druk dit bij kinderen geeft? EN bij de ouders…..EN bij de leerkracht? Voor deze kinderen hangt dus in principe het advies wel volledig af van de CITO-score!!!!

Toen ik jaren terug groep 8 had, voerden wij altijd al de adviesgesprekken voordat de uitslag van de CITO binnen was. Uren zaten we bij elkaar met alle leerkrachten van groep 6, 7, 8, de interne begeleider en directie! Ik kan oprecht zeggen dat wij samen een heel goed beeld hadden van kinderen en er was bij ons gelukkig toen al de mogelijkheid om als leerkracht in gesprek te gaan met de school van VO om je advies nader te verklaren (bij een tegenvallende CITO). Helaas werd er nog in sommige gevallen TE veel gekeken naar de CITO, dus dat is wel heel prettig dat dit veranderd is. Je stond als leerkracht maar ook als ouder met je rug tegen de muur op zo’n momenten.

Maar om een lang verhaal kort te maken, of ik nu wel of niet eens ben met de CITO, feit blijft dat er een genormeerde eindtoets verplicht wordt voor elke basisschool en daar zal iedereen mee moeten dealen. En DAAR ligt de lange oplossing voor de lange termijn, er mee leren te dealen!!! Een CITO komt…….maar een CITO gaat ook weer voorbij…….

Daarom heb ik, de in mijn ogen, ideale oplossing bedacht die op de lange termijn het woord CITO-stress als sneeuw voor de zon zullen laten verdwijnen;

1: Splits,indien mogelijk, groep 1 en 2.

Laat groep 1 ontdekken, spelen, hun motoriek ontwikkelen, vertellen, dansen, buiten spelen. En laat ze kennis maken met mindfulness. Integreer ontspanningsoefeningen tijdens de kringactiviteiten en laat ze ervaren dat vervelende gebeurtenissen (zoals ruzie en pijn) ook weer verdwijnen….. Ga in gesprek met deze kinderen, observeer waar hun talenten liggen en zoek vooral verbinding. En laat VOORAL de LVS-toetsen hier zeker nog weg. Laat groep 2 ook nog zeker heel veel spelen, maar speel in op de leerbehoeften die sommige kinderen al kunnen hebben, op een vrijblijvende manier. Eis niet van ze dat ze aan het einde van het jaar al letters en cijfers kunnen benoemen of schrijven, leg vooral GEEN druk op ze. Laat ook hier de LVS-toetsen weg en steek in op ademhalingsoefeningen, zelfredzaamheid, ontdekken, ontwikkelen, en laat ze spelen. Op deze manier krijg je in groep 3 kinderen die hun motoriek ontwikkeld hebben en in staat zijn om geconcentreerd te kunnen luisteren naar uitleg. De fundering is sterk en vooral ontspannen.

2: Integreer mindfulness en breintools in het lesprogramma van groep 1 t/m groep 8

Zorg ervoor dat kinderen zichzelf leren te ontspannen, dat ze zichzelf veilig voelen en dat er gepraat wordt over de werking van de hersenen (dmv bijvoorbeeld de methode breintools) Zo leren kinderen elkaars gedragingen begrijpen en leren ze hier op de juiste manier op te reageren en er mee om te gaan. Laat ze ervaren dat vervelende ervaringen komen, maar vooral ook weer gaan. Train dit met kinderen. Als kinderen hier al mee bekend zijn vanaf groep 1, worden hun hersenen zodanig getraind dat ze veel beter om kunnen gaan met spannende situaties zoals toetsen.

3: Zorg dat leerkrachten stress-bestendiger worden en dingen makkelijker los kunnen laten:

In mijn ogen zou een cognitieve based mindfulnesstraining een “MUST” zijn voor elk team. Op die manier leren leerkrachten keuzes te maken, dingen beter te relativeren en dingen los te laten. Een ontspannen leerkracht straalt rust uit op de kinderen en dat is precies wat kinderen nodig hebben. Vooral de hoogsensitieve kinderen, die voelen dit feilloos aan.

4: Laat kinderen inzien waar ze goed in zijn:

Doordat je in groep 1 en 2 de tijd hebt genomen om heel gericht naar kinderen te kijken en op deze manier te zien waar hun talenten en kwaliteiten liggen, kun je daar op inspelen! Probeer in je onderwijsaanbod het thema ; “jezelf zijn” hoog in het vaandel te zetten. Organisatorisch een grote klus misschien, maar schakel desnoods ouders in. Kinderen die af en toe de mogelijkheid hebben om te laten zien waar ze goed in zijn, voelen zichzelf veel zelfverzekerder. Maak gebruik van de talenten die je in je klas hebt! En ook van talenten van ouders. En al gaat het een keer ten kostte van een andere les…. durf de methode maar gerust eens lost te laten, je plukt er uiteindelijk de vruchten van.

5: Betrek ouders meer in het leerproces van kinderen:

Wat mij betreft mogen 10 minuten gesprekken afgeschaft worden, ga in gesprek met ouders wanneer daar behoefte aan is of wanneer dit nodig is. Ga in overleg met ouders op welke manier jullie er samen voor kunnen zorgen dat een kind zichzelf optimaal kan ontwikkelen. Wat heeft een kind nodig? Wat mogen we samen van een kind verwachten? Wanneer ouders op deze manier betrokken worden, kunnen ze zichzelf veel beter neerleggen bij het schooladvies en leggen ze waarschijnlijk minder druk op de CITO en dus op hun kind. Ook hier geldt…..zoek verbinding met ouders. Wanneer zij zichzelf veilig EN gehoord voelen, voelen ze zichzelf vanzelf medeverantwoordelijk voor de ontwikkeling van hun kind en zullen ze automatisch meer betrokken raken bij het leerproces.

Ik ben ervan overtuigd dat deze 5 punten een grote verandering te weeg zou kunnen brengen in het onderwijs. En dat kinderen heeeeel anders tegen een toets aan zouden gaan kijken.

Maarja……wie ben ik……..

En zo ist…..

Groetjes,

Suzanne

Mijn 2 daagse als gastdocent op het ROC-terAA

16 april 201516 april 2015 / Justmeiself / 1 reactie

Nou…..WAAR zal ik beginnen….. ik weet het eventjes niet. Wat een avontuur waren de afgelopen 2 dagen voor mij zeg…..in mijn nieuwe rol als gastdocent!

Ik moet zeggen……die rol beviel me echt super! Ik was gevraagd door het ROC-ter AA in Helmond om als gastdocent te komen vertellen tijdens de themaweek (vanuit mijn eigen ervaring) over HOE belangrijk jij kunt zijn voor kinderen in je rol als leerkracht, pedagogische medewerker, onderwijsassistent of stagiaire. Vooral omdat ik me hard maak voor het feit dat de basis bij kinderen goed en veilig moet zijn, voordat je “prestaties” van ze kunt verwachten. En dat ELK gedrag een onderliggende oorzaak heeft.

Kijken naar wat het kind nodig heeft en sta daar open voor! Doe de moeite om kinderen te begrijpen en probeer veiligheid te bieden wanneer ze dit thuis niet direct krijgen om wat voor rede dan ook. Een aantal zeeeeer gemotiveerde studenten heeft samen met een aantal leerkrachten een themaweek georganiseerd in rouwverwerking, scheiding en gedachtekracht. Wat SUPER dat hier aandacht voor is op een opleiding toch? Het zou eigenlijk verplicht moeten worden…..zo vaak krijg je er helaas mee te maken! En HOE moet je er dan mee om gaan???

Wat is er nou mooier dan studenten die het onderwijs of de kinderopvang in gaan, mee te kunnen geven dat ze ALTIJD maar dan ook ALTIJD nieuwsgierig moeten zijn naar de onderliggende oorzaak van het gedrag van kinderen??? Daarbij hoorde natuurlijk een stukje kennis over de werking van de hersenen, kennismaking met mindfulness en ontspanningsoefeningen en tot slot een kijkje in bruikbare materialen, maar ook mijn persoonlijke verhaal waarbij ik mijn moeilijke tijd heb weten in te zetten als inspiratiebron voor anderen die het moeilijk hebben. En aangezien er ook een heleboel kinderen zijn die het moeilijk hebben, is het de taak van ONS om dit te (h)erkennen en ze de juiste begeleiding te geven!

Het was enorm spannend, want dit was de eerste keer sinds mijn angststoornis dat ik weer voor een groot gezelschap moest praten!Het gebouw en het interieur vond ik er al veel belovend uitzien, maar het aantal stoelen riep wel heeleven een benauwd gevoel op, maar dat zakte eigenlijk direct ook weer!

De 1ejaars studenten kwamen binnen en je kon al bijna aan hun houding aflezen of ze wel of niet gemotiveerd waren. De leerkracht van deze studenten liet ze ook als eerste hun telefoon inleveren…… dit gaf een hoop gemopper maar het blijkt toch echt nodig te zijn! Ik moest er eigenlijk wel om lachen, zo’n bak vol telefoons voor mijn neus.

In de 2 dagen heb ik 4 groepen voor mijn neus gehad en bij alle 4 de groepen kon je op een gegeven moment een speld horen vallen! ZO betrokken hebben de studenten meegedaan! Zelfs een aantal jongens en meiden die lacherig en met een ongeïnteresseerde houding binnen kwamen, werden rustig en hebben zichzelf 1,5 uur heel netjes gedragen. Ik heb ze ook een mega compliment gegeven hiervoor. Heel bijzonder was dit!

Natuurlijk waren sommigen veel meer betrokken dan anderen, maar dat blijf je toch houden, vooral bij 1e jaars studenten. Toch deed ieder op zijn of haar manier wel hun best:

Mooi om te zien dat je wat teweeg kunt brengen bij studenten en dat je het gevoel krijgt dat een aantal van hen er ook ECHT iets mee gaat doen! Ik had verwacht dat er meer interactie zou zijn tussen hen en mij, maar ik realiseerde me ook al heel snel dat het best beladen onderwerpen zijn om in een groep te bespreken. De laatste groep van vandaag waren 2e en 3e jaars studenten en daar vond juist wel deze interactie plaats! Wat een gemotiveerde groep jongeren zeg!!! Ik zou ze meteen aannemen op mijn basisschool als ik die een zou hebben……

Ze kwamen me zelfs met een hand of een “Hug” bedanken (ze hadden net geleerd dat er bij een knuffel, serotonine vrij kan komen) 😉 Ik was echt een beetje ontdaan. Evenals de reacties die ze op hadden geschreven als evaluatie voor mijzelf. Ik zal ze niet allemaal publiceren, maar ik kan niet ontkennen dat ik dat eigenlijk het liefste zou doen hihi het maakte me ontzettend trots. En ik vond het ook ZO cool om te doen. Het schoot zelfs af en toe door m’n hoofd dat ik echt wel op freelance basis les zou willen geven op deze opleiding.

Als dank voor mijn inspanning, vonden de studenten dat ik hetzelfde certificaat als hen verdiende…….Ik voelde me voor heel even weer student….Best een fijn gevoel…voor even dan

Ik hoop van harte dat ik in ieder geval een aantal studenten met mijn verhaal heb kunnen inspireren en dat deze jongeren mijn kennis en ervaring kunnen gebruiken in de dagelijkse praktijk.

Het was een eer om met deze studenten te werken en ik zou HEEL graag willen dat ze op een PABO een voorbeeld nemen aan het ROC, om aandacht te geven aan onderwerpen als mindfulness, ontspanningsoefeningen en WAT te doen met kinderen die veel spanning en druk ervaren. Studenten van deze opleidingen zijn namelijk de toekomst van het onderwijs van onze kinderen.

Hopelijk tot de volgende themaweek;)

liefs,

Suzanne

Geacht ministerie van onderwijs, wij blijven schudden tot u wakker wordt…..

20 januari 201523 maart 2015 / Justmeiself / Een reactie plaatsen

Het is inmiddels al een poosje geleden dat ik een blog schreef met een brief aan het ministerie van onderwijs. Het werd ongelooflijk goed gelezen en gedeeld en het kwam zelfs bij de staatssecretaris van onderwijs terecht! Helemaal super. Ik doe er alles aan om het ministerie van onderwijs wakker te schudden. En je kunt natuurlijk denken: “het heeft toch geen zin!” Maar ik weiger dit te denken. Ik denk dat het wel degelijk zin heeft wanneer we regelmatig een signaal afgeven vanuit het werkveld of vanuit ouders.

Ik blijf gewoon net zolang schudden totdat er bij het ministerie van onderwijs iemand wakker wordt! Want het is geen onzin waar ik het over heb….. Nee het is gewoon iets waar bijna ALLE leerkrachten tegenaan lopen en dat ook toegeven, maar waar gewoon NIKS mee gedaan wordt! Met als resultaat dat er honderden leerkrachten met een burn-out thuis komen te zitten. Ik heb het hier over de grootte van de klassen ja. Wanneer de klassen kleiner worden is er oprechte aandacht voor kinderen.

Geloof mij, met 30 kinderen is dat gewoon niet mogelijk. En als jij die ene juf of meester bent die OVERAL het positieve van in ziet en die stug blijft volhouden dat het “allemaal wel meevalt”, raad ik je aan om toch maar eens kritisch te gaan kijken naar de daadwerkelijke situatie in uw school.

Het is namelijk “leerkracht eigen” om alles maar met de mantel der liefde te bedekken en om niet in opstand te komen. Want je moet loyaal blijven aan je collega’s, aan je directeur en meestal ook aan de overkoepelende organisatie. Want als je je kritische mening wil laten horen, is de kans HEEL groot dat je geen bijval krijgt op het moment suprême. En wellicht zet je daarmee ook nog je baan op het spel want er staan een hele hoop mensen in de rij om aan het werk te komen.

Ik werk op het moment niet meer in het onderwijs en zou het op deze manier ook NIET meer willen. Het past niet bij me en het kostte me meer energie dan het me opleverde. En dan moet je nagaan dat ik werkte met de leukste ouders, kinderen en collega’s die je jezelf maar kon wensen. Alleen ALLES wat erbij kwam kijken in combinatie met mijn eigen thuissituatie was voor mij niet meer werkbaar. Ik ben loyaal geweest aan mijn eigen gevoel en daar ben ik heel erg blij mee. Ik blijf me er echter wel over verbazen, dat er gewoon NIKS veranderd. Er worden van alle kanten signalen afgegeven maar er wordt echt NIKS mee gedaan! En het zal best een geldkwestie zijn, net als in de zorg, maar er kan toch ook gewoon gekeken worden naar het anders inzetten van geld? Het hoeft toch niet per definitie duurder te worden? Kijk wat je nu kwijt bent aan onderwijsmensen met een burn-out, dit zou zoveel minder kunnen.

Ik blijf erbij dat de klassen kleiner MOETEN. Aandacht is echt het allerbelangrijkste wat een kind nodig heeft. Aandacht en liefde. Een juf of meester die 30 kinderen in zijn of haar klas heeft, KAN gewoon geen aandacht aan alle 30 geven. En weet je, de kinderen die het het hardste nodig hebben krijgen het niet. Nee want het gemiddelde niveau van de groep moet omhoog zodat er bij de toetsen van het leerlingvolgsysteem meer A-tjes en B-tjes (tegenwoordig 1-tjes en 2-tjes) bij zitten. Oftewel scholen worden afgerekend op prestatie en niet op het sociale klimaat. En ik snap best dat lesstof getoetst moet worden, maar wat heeft het voor zin om kinderen die zwak zijn, continue met hun neus op de feiten te drukken dat ze daadwerkelijk zwak zijn? Waarom moeten kinderen “onvoldoendes”op hun rapport krijgen? Terwijl ze misschien wel een 10 zouden verdienen voor de inzet. Ik zou zeggen: Afschaffen die punten! Laat leerkrachten de toetscores bijhouden voor een completer beeld van een kind, maar ga samen met het kind en ouders kijken welke mogelijkheden en talenten een kind WEL heeft. Maarja daar heb je het weer…..WANNEER doe je dat als je 30 kinderen hebt? juist….

Kinderen moeten meer kans krijgen om zichzelf te ontspannen tussen de lessen door. Het is een bijna onmogelijke opgave om van rekenen meteen over te gaan op taal ZONDER even te kunnen ontspannen. Wanneer kinderen ontspannen ( en dat kan heel erg mooi met behulp van mindfulness en ontspanningsoefeningen) hebben ze ook weer meer “ruimte”in hun hoofd om te leren. Probeer maar eens met een “vol” hoofd iets te lezen, dat gaat je gewoon echt niet lukken. En dat is wat er nu, vanwege tijdsdruk wel gebeurt, les op les op les om het programma maar af te krijgen. Met de huidige eisen en doelen is er simpelweg GEEN tijd voor ontspanning tussendoor! Dit vergt ENORM veel energie van kinderen en de leerkracht. En die 15 minuten pauze is ECHT te weinig.

Het is eigenlijk een heel simpel model waarin je in 1 oogopslag kunt zien, welke voorwaarden met elkaar in verband staan en allemaal nodig zijn om het doel (makkelijker leren) te bereiken:

Voorkomen is beter dan genezen…… en daar kan een kleinere klas en het aanleren van ontspanningsoefeningen een hele grote rol in spelen! Ik zou willen dat NL een voorbeeld zou nemen aan het Finse onderwijssysteem. Ik las daar vandaag een heel mooi artikel over, waar ik me helemaal in kan vinden:

http://www.klasse.be/leraren/36616/finland-punten-geven-is-bij-wet-verboden/

Mocht je er zin in hebben, kun je het op je gemak een keer lezen!

Ik ben m’n verhaal weer kwijt en mocht je er net zo over denken? Deel het !!!! Hoe meer mensen een signaal af blijven geven, hoe beter!

Fijne dag,

liefs,

Suzanne

http://www.justmeiselfshop.nl