Ik krijg regelmatig de opmerking : “jij zult wel precies weten hoe je de problemen bij je eigen kinderen moet oplossen!”  Dit wordt dan vaak gebaseerd op het feit dat ik jaren voor de klas heb gestaan en dat ik momenteel kinderen begeleid die bijvoorbeeld faalangstig zijn, die weinig zelfvertrouwen hebben, hooggevoelig zijn, enz enz.

Bij andermans kinderen……….weet ik idd vaak heel goed hoe ik ze zou kunnen begeleiden of ze kan helpen hun problemen op te lossen. Maar bij mijn eigen kinderen werkt dat toch net even anders.

Ook mijn kinderen zoeken mijn grenzen op en gaan daar echt wel eens over heen. Ook mijn kinderen maken me ooit onzeker of ik het allemaal wel goed doe. Ook mijn kinderen zijn wel eens moeilijk te doorgronden. Ook mijn kinderen zorgen ervoor dat ik me zorgen maak. Ook mijn kinderen zorgen ervoor dat ik verdrietig wordt wanneer ik zie dat ze met zichzelf worstelen. En zo kan ik nog wel 20 dingen opnoemen, waar ik bij mijn kinderen net zo goed als elke andere ouder tegenaan loop!

Kortom, ik snap andere ouders ENORM goed! Maar DE rede waarom ik het bij andere kinderen heel goed weet en bij mijn eigen kinderen soms helemaal niet, is dat ik er bij mijn eigen kinderen met mijn eigen gevoel in zit.

En tuurlijk, wanneer ik met andermans kinderen werk, leg ik ook mijn hele ziel en zaligheid erin en ga er voor 100% voor, maar uiteindelijk blijven het kinderen van een ander.

De meest gehoorde opmerking van ouders die op intake komen voor hun kind is: “ik probeer er alles aan te doen, maar ik kan niet genoeg doordringen en het lukt niet om de negatieve “flow” waar mijn kind nu in zit, te doorbreken”

En DAT komt omdat jouw gevoel als ouder totaal verweven zit met het gevoel van je kind. En als je er ZO met je gevoel in zit, is het erg lastig om je kind te helpen. Het kan dan heel erg nuttig zijn om de hulp in te schakelen of om tips te vragen bij iemand die er helemaal “buiten” staat. Als je er met je eigen gevoel in zit, vertroebeld jouw kijk op het geheel en dat beïnvloed  heel de situatie.

Het feit dat jij als ouder, jouw kind het aller aller beste kent, staat hier los van. Daar is in mijn ogen geen twijfel over mogelijk, maar soms kan het heel zinvol zijn om je zorg te delen zodat jij het een stukje “los” kunt laten en de focus ook ergens anders op kunt leggen. Je moet het niet zien als falen maar juist als kracht wanneer je aan durft te geven dat het je even zelf niet lukt zoals je dat zou willen. En geloof mij…………ELKE ouder kent dat gevoel, ook al zou je dat in eerste instantie van sommigen niet verwachten. Maar zelfs al werken mensen elke dag met kinderen, thuis is het toch anders.

* Als een kraamverzorgster zelf een kindje krijgt, gaat ze ook regelmatig luisteren op het kamertje of ze haar baby nog hoort ademen. Vraagt ze zichzelf ook af of haar kindje het wel warm genoeg heeft. Terwijl ze het in het gezin waar ze werkt de kraamvrouw vast zegt dat ze op haar gevoel moet vertrouwen.

* Als een verloskundige zelf zwanger is, wil ze ook de bevestiging van een echo of er echt een baby groeit in haar buik. En wil ze ook naar het ziekenhuis als ze het kindje niet genoeg voelt bewegen. Terwijl ze regelmatig zegt tegen andere ouders dat ze zichzelf niet druk moeten maken.

* Als een pedagogisch medewerker van een kinderdagverblijf ouders kan geruststellen dat het  gedrag van hun kunt een “fase” is die echt bij de leeftijd van hun kind past, maakt ze zichzelf toch zorgen wanneer haar eigen kind datzelfde gedrag thuis vertoont.

En zo kun je natuurlijk nog een heleboel voorbeelden opnoemen die heeeeeel herkenbaar zullen zijn. Allemaal situaties van professionals die het op hun werk allemaal perfect weten en echt anderen kunnen helpen, maar die thuis ooit heel onzeker worden bij de ontwikkeling van hun eigen kinderen. Dit alles omdat dan je eigen gevoel om de hoek komt!

Alles wordt anders als je er met je eigen gevoel in zit………

En weet je…..dat is juist goed! Hoe frustrerend ook af en toe….maar als het je raakt betekent dat je er ontzettend veel om geeft! En dat is wat ieder kind wil……ouders die om hem of haar geven! Dus als je een onzeker momentje hebt, probeer het te relativeren en bedenk:

fijne avond,

x

Suus