Bij sommige blogs, denk ik wat langer na over of ik ze wel of niet zou moeten schrijven, zo ook bij deze.Maar m’n gevoel zegt dat ik het gewoon moet doen en aangezien ik voortaan vrij aardig op mijn gevoel af kan gaan, deel ik hem.

Waarvoor? hoor ik je denken….. Nou, gewoon op de eerste plaats dat ik het graag van me af schrijf maar vooral ook voor mensen die het herkennen en heel vaak in dezelfde situatie zitten als ik. Of misschien Juist voor de mensen daar omheen…..whatever……. ik schrijf het en iedereen die het wil lezen, leest het gewoon. In ieder geval om het taboe er nogmaals af te halen.

Mensen die mij kennen weten een beetje mijn verleden, maar daar zal ik in deze blog niet te diep op in gaan. Een ding waar ik mee heb moeten leren dealen zijn paniekaanvallen. En geloof mij….die slaan altijd toe op momenten dat het TOTAAL niet uit komt. Daardoor word je weer bang dat je MISSCHIEN wel eens een paniekaanval zou kunnen krijgen en zo zit je al gauw in een vicieuze cirkel. Die cirkel dient echt doorbroken te worden, want anders heb je simpelweg geen leven meer. Voor je het weet, zit je thuis veilig op de bank en durf je niet eens meer naar de supermarkt om boodschappen te doen, bang om een aanval te krijgen.

Wat gebeurde er bij mij altijd met een paniekaanval? Ik zal het kort even omschrijven. Binnen NO time schiet je hartslag naar je keel en bonkt er bijna uit. Het zweet breekt op alle plekken uit en je hebt een hele sterke drang om METEEN naar de wc te gaan. Maar op dat moment schiet er vanalles door je hoofd…”dadelijk val ik flauw “of “dadelijk ben ik te laat bij de wc” of “wat zullen de anderen wel niet denken”. En op dat moment wil je niks liever dan METEEN naar huis. In je eigen bed, bij je eigen wc en je eigen badkamer. Maarja dat KAN nou eenmaal niet altijd. Weet je wat ECHT de meest verschrikkelijke plek is voor een paniekaanval???? Nou??? Een vliegtuig!!!!  En ik kan je vertellen…… ik heb dat gehad, en ik weet totaal niet hoe het voelt om dood te gaan, maar ik denk echt zoals DAT gevoel. EEN RAMP echt……. Ik heb oprecht medelijden met mensen die vaak last hebben van paniekaanvallen. En dan kunnen sommige mensen, die wat reislustiger van aard zijn, het vaak niet begrijpen dat ik niet zo graag op vakantie ga. (Kan ik ze ook niet kwalijk nemen, ik ben blij voor hen dat ze dit gevoel niet kennen anders waren ze zelf waarschijnlijk ook genezen van het op reis gaan en dat gun ik echt niemand)

Maar goed…… Ik ben in therapie gegaan hiervoor, heb de nodige medicatie gekregen. Kei hard aan mezelf gewerkt en de paniekaanvallen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik kon het gewoon NIET geloven…… Ik durfde mijn leven weer op te pakken en nu 3 jaar later ga ik zelfs gewoon weer af en toe ergens heen, zonder dat ik precies weet wanneer we naar huis gaan. Dat was 3 jaar terug ondenkbaar. Het scheelt ENORM dat ik weet wat ik heb, dat ik weet hoe ik het kan laten zakken en dat mijn omgeving ook van mijn situatie af weet.

Afgelopen weekend gingen we een nachtje naar Maastricht met de vriendinnen en omdat het laatste weekendje (3 jaar terug in Scheveningen) voor mij alleen maar bestond uit 1 groot paniekaanval, vond ik het toch best spannend om te gaan. Ik had voor mezelf al bepaald dat ik tot de laatste dag zou kunnen beslissen of ik wel of niet mee zou gaan. Dat gaf rust. Omdat ik 3 jaar verder was en mentaal veel sterker en vele malen lekkerder in mijn vel zit, ben ik eigenlijk vol enthousiasme ingestapt. Ik had er echt zin in! Mooi weer, fijn gezelschap (wat elkaar veel te lang niet gezien had) en een rustige ademhaling. Dit jaar zou het anders gaan worden!!! Dit jaar zou ik mijn weekend niet laten leiden door paniek. En zoals je op de onderstaande foto ziet, lukte dat prima: (sorry meisjes, jullie moeten er ook aan geloven hihi)

En het ging allemaal leuk, gezellig en mooi! Totdat we gingen uiteten en we bijna klaar waren. (daar ging het 3 jaar geleden ook mis) daar was ie weer…….. meneer Paniekmans……. Gadverdamme…..waarom nu??? Heb ik het eindelijk kei gezellig, krijg ik weer zo’n verrekte *&%^&**aanval.  Op dat moment wilde ik het liefste naar huis, ik had Denis al geappt met de vraag of hij mij eventueel zou kunnen komen halen. En ik was al 4 keer naar de wc geweest. (en terwijl je denkt dat HEEL het restaurant het ziet, had het gelukkig bijna niemand het in de gaten hoorde ik daarna) Marjolein zat naast me en zag het aan mij en had in de gaten dat we de rekening moesten vragen en uit de situatie moesten gaan. Ondertussen was ik gefocused m’n ademhaling en heb alles uit de kast gehaald om dat rotgevoel WEG te krijgen. Totdat we rustig op het terras belandden en ik gewoon de situatie kon laten zijn zoals die was…..rustig ademhalen…..veel water drinken…..en vooral accepteren dat het zo was op dat moment. En weet je……HET ZAKTE……echt waar  HET ZAKTE gewoon!!!!!! Na 2 uur was ik weer de oude….. en ben ik zelfs nog in een discotheek belandt .

Als Denis me 2 uur geleden was komen halen, was ik direct ingestapt. En nu??? Had ik gewoon nog zin om te gaan dansen. Natuurlijk wel even overwogen of dat wel verstandig was na zo’n aanval…..maar heej….ik heb er NU zin in, dus ik moet NU profiteren en genieten. En morgen zien we wel weer! En het was fantastisch…..

Ik heb lekker ouderwets staan dansen vooraan bij de DJ tussen de menigte…..wie had dat 2 uur geleden gedacht? Ikke niet in ieder geval! Ik heb er wel een aantal dagen van bij moeten komen, maar het was het me waard! Ik heb genoten en ben mijn lieve vriendinnetjes dankbaar dat ze me accepteren met al mijn eigenaardigheden hihi.

Het mooie van een paniekaanval is het gevoel van het moment dat het zakt. Dan kun je namelijk de hele wereld aan en besef je dat je sterker bent dan angst!

Nu ga ik lekker op pad om mijn relaxkids lessen te gaan verzorgen, want het bovenstaande heeft het wel voor gezorgd dat ik nu doe wat ik doe…..en ergens ben ik daar de paniek dankbaar voor.

xxx

Suus