Ik weet het….. een gewaagde titel van mijn blog van vandaag, maar ik ben er van overtuigd dat het zo is. Vervelende kinderen bestaan simpelweg niet. Jij als volwassene kunt wel een kind als “vervelend” ervaren maar je kunt jezelf sterk afvragen aan wie dat op dat moment ligt?

Natuurlijk zijn er kinderen waar je meteen een klik mee hebt en ook kinderen waar je wellicht die klik nooit mee gaat krijgen. En weet je….. dat is prima……kinderen hoeven ook niet met iedereen een klik te hebben, evenals wij volwassenen dat niet hoeven.

Het wordt pas lastig als kinderen dit gevoel opgelegd krijgen, of zichzelf dit gevoel op gaan leggen. Het gevoel dat je met heel de wereld een klik zou moeten hebben. pffffff weet je hoe vermoeiend dat is. (ik weet hoe vermoeiend het is, ik legde dit gevoel mezelf jaren lang op en kreeg daar echt last van)  Kinderen mogen keuzes maken met wie ze willen spelen en met wie niet. En iemand niet opzoeken is iets anders dan “buitensluiten”.

Bijna alles draait om verwachtingen, mensen verwachten van andere mensen vaak de reactie zoals ze die zelf zouden geven. En ja….dan stoot je vaak je neus. Of je wordt vaak verrast! Ook daar zegt dat iets over jezelf……..misschien moet jij jouw verwachtingen bijstellen in plaats van de ander willen te veranderen? Dan raakt het je de volgende de keer niet meer zo hard.

Wij volwassenen zijn meestal steeds beter in staat om onze eigen keuzes te maken en om de mensen uit te kiezen waar we onszelf fijn bij voelen. Mensen die jou oprecht alles gunnen, er voor je zijn in voor en tegenspoed, die investeren in de vriendschap en waarbij je bovenal gewoon “jezelf mag zijn”. Mensen die vol negatieve energie zitten en dit op jou overbrengen mag je gerust af en toe mijden. Soms zit je eigen emmertje zo vol dat je het er simpelweg niet bij kunt hebben. Zonder de ander te kwetsen moet dit ook bespreekbaar kunnen zijn vind ik!  En dit alles natuurlijk met 1 voorwaarde: “wederzijds respect”. Maar je eigen grenzen aangeven en jezelf beschermen is het allerbelangrijkste.

Kinderen zijn veel minder in staat om de juiste keuzes te maken, ze hebben veel meer het gevoel om ergens bij te moeten horen. Bang om niet aardig gevonden te worden. Bang om geen vriendjes te krijgen enz enz. Het is daarom ook onze taak om ze daarin te sturen. ZONDER dit te gaan forceren, en JA dat is ontzettend lastig. Je wil zelf zo graag dat ze niet buiten de boot vallen, dat ze aardig gevonden worden, dat ze genoeg vriendjes krijgen, dat ze op kinderfeestjes mogen komen, dat ze niet gepest gaan worden. Maar het enige wat wij in dit verhaal kunnen doen is HEEL goed kijken naar kinderen. Waarom vertonen ze een bepaald gedrag? (dat wij misschien als vervelend ervaren) Waarom reageert een kind heel typisch op andere kinderen? Waarom zoekt het kind geen aansluiting? Al deze dingen doen kinderen niet voor niks! Onder ELK gedrag zit een verhaal en het is aan ons, volwassenen, om dit in te willen zien.

Kinderen vertellen ons veel meer dan wij in de gaten hebben. Dat komt omdat we snel geneigd zijn om er een oordeel over te hebben, zonder er verder over na te denken. Speelt een kind  alleen? oei, wat zielg……..Speelt een kind heel druk? oei, wat irritant…….. Neemt een kind graag initiatief, oei wat een baasje……….

Maar probeer er eens met andere ogen naar te kijken. Zou het kind wat alleen speelt, misschien niet gewoon heel graag alleen spelen omdat hij dat simpelweg gewoon fijn vindt om zichzelf even af te sluiten van alle drukte? En heeft het kind er zelf problemen mee? (of heb JIJ daar problemen mee?) Zou het drukke kind misschien niet heel veel moeite hebben met zijn concentratie ondanks dat zijn ouders daar thuis al alles aan proberen te doen? Wat dacht je van het kind dat vaak initiatief neemt….. zou het misschien niet zo kunnen zijn dat hij juist heel onzeker is en bang is om de touwtjes uit handen te geven?

En vertoont jouw eigen kind gedrag waar je niet van gediend bent, ga dan altijd eerst bij jezelf te rade en je zult zien dat jouw kind je iets duidelijk wil maken dat jij zelf iets moeten veranderen. Vooral hooggevoelig kinderen reageren heel sterk op jouw eigen gemoedstoestand door middel van hen gedrag. Kinderen houden je vaak een spiegel voor, maar het is aan jou om er een keer kritisch in te willen kijken!

Een heel mooi boek hierover is “het fluisterkind” van Janita Venema. Het zijn voorbeelden uit de PresentChild methode, de methode waarvan ik hoop dat ik in September mee aan de slag mag gaan aan de opleiding tot kindertolk.

Ik ben me hier steeds meer voor gaan interesseren, omdat ik als juf altijd benieuwd was naar de oorzaak van gedrag bij kinderen. En dat ik zag dat het gedrag van kinderen vaak verbeterde na een verhelderend oudergesprek bijvoorbeeld .Ook bij mijn eigen kinderen krijg ik regelmatig de spiegel onder mijn neus geschoven en ik leer steeds beter om er kritisch in te kijken. Ik merk dat ik steeds meer dingen van mijn eigen kinderen beter kan “loslaten”of hun gedrag hierdoor beter “begrijp”. En ik zou liegen als ik zou zeggen dat mijn kinderen nooit het bloed onder de nagels vandaan halen, maar 9 van de 10 keer gebeurt dit wel wanneer ik zelf een kort lontje heb. In plaats van ze op de gang te zetten om “na te denken” pak ik ze op schoot en zeg dat ze gerust verdrietig mogen zijn. Soms kunnen ze zichzelf niet meer hervatten in een bepaalde situatie en dan is het zaak dat je als volwassenen zorgt dat het kind weer voor rede vatbaar is. Erkenning en verbinding daar draait het om!

Gisteren schreef ik een gedicht vanwege zo’n “spiegelmoment”:

Fijne dag!