Weet je wat ik zo mooi vind aan jonge kinderen? Dat ze precies doen waar ze zelf zin in hebben, zonder daar een minuut over na te denken of ze daar misschien spijt van zouden kunnen krijgen ja of nee! Helaas begint dit impulsieve gedrag af te nemen vanaf een jaar of 2 en maken ze plaats voor schaamte, angsten en ander gedrag! Het is ook logisch en nodig dat dit gebeurt, maar ooit ben ik wel jaloers als ik naar een peuter kijk en realiseer dat ze nog zo lekker zonder schaamtegevoel in het leven staan! Voor de opvoeding is het wel een stuk makkelijker wanneer ze door hebben wat wel en niet mag! En voor hunzelf is het ook wel prettig dat ze weten dat een verhoging te hoog is om gewoon door te lopen en ze beter achterstevoren op hun buik, met de voeten eerst eraf kunnen gaan! (sommigen slaan hierin soms ook door en doen dit bij opstapjes van 30 cm maar ook bij die van 5 cm, wat wel voor komische taferelen zorgt….maar dat ter zijde).

Het is een feit dat, hoe ouder we worden, hoe meer we ons laten belemmeren door angsten en meningen van anderen enz. enz. Vooral in de puberleeftijd gaat dit een enorme grote rol spelen! En natuurlijk gaan dingen die je meemaakt je vormen tot “hoe” en “wie” je bent! Als je vervolgens weer wat ouder wordt, leer je ook weer beter om te gaan met alle beren op de weg en leer je relativeren waar het echt om draait.

In mijn geval heb ik geleerd dat je jezelf een heel eind kunt trainen om je leven niet te laten leiden (en lijden) door angsten. Ik was heel erg perfectionistisch, enorm van de planning, plichtsgetrouw en een allemansvriend. (oftewel, ik wou door IEDEREEN aardig gevonden worden, nou ik kan je zeggen dat is ontzettend vermoeiend.) Ik heb heel erg geleerd waar mijn grenzen liggen en hoe ik daar het beste mee om kan gaan. En nog belangrijker, hoe ik ze aan kan geven!!!! (en dat gaat tot nu toe vrij aardig) Je kunt het namelijk NOOIT voor iedereen goed doen en dat HOEFT ook niet! In mindere tijden kom je er achter WIE en WAT er allemaal toe doet en ik hoef niemand te vertellen dat dit een stuk minder is dan je van te voren zou denken! Verwachtingen bijstellen en investeren in waar het echt om draait is eigenlijk de kunst! En mensen die blijven “plakken” en je proberen te begrijpen,ondanks dat je af en toe je grenzen aan moet geven, daar kun je met een gerust hart in investeren 😉 En ach de ene dag voel je beter dan de andere… so be it!

Eigenlijk is het leven een soort film, de ene keer een feelgoodmovie en de andere keer een dramatisch film,waar je steeds je eigen rol in moet vinden en desnoods bij moet stellen! Real live improviseren zeg maar….

Op sommige momenten word je met je neus op de feiten gedrukt, dat je stappen moet ondernemen om ervoor te zorgen dat je zelf gelukkig wordt of blijft! En dat je vooral blij moet zijn met wat je hebt! Want als je daarover nadenkt is dat vaak toch best veel!!! Dat neemt niet weg dat je niet kunt blijven dromen. Het hebben van toekomstdromen is heel gezond en misschien krijg je zelfs nog wel ooit de kans om ze daadwerkelijk te vervullen. Een mooi verhaal hierover wil ik graag met jullie delen:

Afgelopen september zijn wij met z’n viertjes naar Kos op vakantie geweest! Supervakantie! Mooi weertje, lekker eten, geen paniekaanval in het vliegtuig gehad…..wat wil je nog meer??? idd NIKS. O ja toch wel….. het zou fijn zijn als ik s’avonds toch heel even zou kunnen checken of ik iets “gemist” had op whatt’s app na een hele dag geen WIFI te hebben gehad (ja eerlijk is eerlijk). Dus toen de kids in bed lagen en Denis erbij in slaap viel, ben ik toch maar even naar de lobby gegaan van het hotel (aangezien ik duidelijk een avondmens ben en met geen mogelijkheid om 21.00 uur kan gaan slapen). Toen ik in mijn eentje in de lobby zat te wachten op verbinding zei iemand tegen mij: “De WIFI doet het niet hoor, dat hoef je niet te proberen”. Ik kijk achter me en zie een oude mevrouw aan de kaarttafel zitten met 2 andere vrouwen, (haar rollator dient als bijzettafeltje) en ze hebben een brabants accentje! Jaaaa mensen dat schept toch een band he….om in het verre Kos met een brabants accentje te kunnen praten.

Nu heb ik van kleins af aan al altijd graag contact gezoch met “nieuwe” mensen, ik krijg ook nog vaak te horen van Gerry (mijn moeder en ja die noem ik idd Gerry ipv moeder…. waarom??? tja…waarom niet!) dat vroeger de caravan nog niet op z’n plaats stond en ik al vakantievrienden had gemaakt! En nog maar te zwijgen over het intense verdriet bij het afscheid als we weer naar NL gingen. Dat contacten leggen op vakantie heeft me trouwens wel degelijk mooie vriendschappen opgeleverd op latere leeftijd….(Lieve mensen uit Spijkenisse, laf jullie!!!). maar dat ter zijde……

Verder met m’n verhaal over Kos, ik raakte natuurlijk aan de praat met de oude vrouw want ik vond het zo grappig dat ze überhaupt wist wat WIFI was!!!! Ik vroeg dus heel brutaal hoe oud ze was. Ze was 88 jaar en had voor de 1e keer in haar leven gevlogen. De andere vrouwen die bij haar aan tafel zaten waren 2 dochters van haar. 5 maanden daarvoor was haar man overleden en die wou nooit op vliegvakantie. Een aantal weken na de dood van hun pa zeiden de dochters: ” Ma, je hebt altijd willen vliegen, kies maar een bestemming uit, wij gaan met jou een weekje naar de zon!” En zodoende zaten ze nu op Kos! Ik werd er gewoon stil van. Mijn lichaam werd overladen met een enorm gevoel van respect, emotie en bewondering. Oftewel…overal kippenvel en tranen in mijn ogen. HOE gaaf is dat, dat je op je 88e nog gewoon je droom gaat waarmaken?????? Tegelijkertijd realiseerde ik me dat deze lieve Oma (want zo mocht ik haar noemen) midden in haar rouwproces zat en het daardoor nog extra knap vond! Toen ik haar dat zei, zei ze tegen mij : ” Ach meisje, mijn man was al een hele poos ziek dus heb ik al eerder afscheid van hem genomen en we hebben heel vaak tegen elkaar gezegd…. we zitten beiden in onze “reservetijd” en alles wat we nu nog meemaken is gewoon een extraatje!” ” Ik ben nog helder van geest, heb een hele lieve familie waar het met iedereen goed gaat, en ik zit hier nu lekker met mijn dochters te kaarten op Kos, wat kan een mens zich nog meer wensen???” Haar dochters en ik zeiden bijna in koor (voor de grap) “een goede WIFI-verbinding!”

Vervolgens kwam ik om 1 uur terug in het appartement en realiseerde me dat ik per toeval een ontzettend inspirerende persoon had ontmoet! Oma was cool! Tja en leg dat de volgende dag bij het ontbijt maar eens uit….waarom je pas om 1 uur thuis was! “Met een oma van 88 zitten kletsen in de lobby………”  Dat verzin je toch niet…….

Oma, mocht dit verhaal toevallig bij u terecht komen….ik hoop dat er nog heel veel “reservetijd” bij mag komen! U bent HET voorbeeld van het feit dat het nooit te laat is om je dromen achterna te gaan!xx

Fijne dag allemaal!