Ken je dat gevoel? Dat je naar je kind kijkt en dat je zou willen dat er ergens een knop was die je in kon drukken zodat ze altijd zo klein zouden blijven? Ik weet het…..het slaat nergens op……maar toch denk ik dat wel ooit, want ondanks dat elke leeftijd z’n charme heeft, zijn kinderen toch op hun “mooist” als ze 2 of 3 jaar oud zijn? Dan zijn ze zo lekker eerlijk en puur en lig je bijna elke dag wel een keer in een deuk om grappige woordjes of zinnetjes….

Hoe fijn is het…als je allergrootste drama tot nu toe is, dat je boterham door midden is gesneden, terwijl je eigenlijk een “hele” had willen hebben?? Of dat je leverpastei op je boterham had willen hebben en dat er gewoon smeerkaas op zit!?Of dat je een heel klein puntje bloed hebt waar meteen een pleister op moet? Drama…..tranen met tuiten…..Maar bijna alles is nog met een kusje van mama op te lossen. Op zulke momenten zou ik willen dat het de rest van hun leven bij die problemen zou blijven, maar helaas weet ik inmiddels dat dit zeker niet het geval zal zijn helaas! Er komt een tijd dat kusjes van mama niet meer helpen…..

De laatste dagen kijk ik steeds vaker met andere ogen naar Meis. Meis wordt “groot”, zowel fysiek als mentaal! Hoe graag ik ook zou willen dat ze altijd mijn kleine meisje zou blijven, zie ik haar met de dag groter worden! Dit komt ook wel omdat de “basisschoolwekker” begint te tikken want in januari wordt Meis al 4 jaar. In EEN keer ook gewoon he? BAM bijna 4….. Ik weet nog dat Just ook in EEN keer 4 was. Toch voelde dat anders, in de tijd dat Just 4 werd, zat ik zelf(door omstandigheden) al 1,5 jaar in de “overleefmodus” voor mijn gevoel. Het moment dat ik hem naar de basisschool bracht, daar ben ik letterlijk “ziek” van geweest. Ik had vanalles anders willen doen met hem, maar was toen niet in die mogelijkheid en helaas….is die tijd gewoon niet meer in te halen. Gelukkig vond hij het vanaf dag 1 geweldig op school en kon ik sneller aan het idee wennen. Het heeft echter lang geduurd voordat die knoop in mijn maag weg begon te trekken. Inmiddels heb ik de eer dat ik bij de mini-f waar Just voetbalt, leider mag zijn. Aangezien het zijn lust en zijn leven is, is dit geweldig om van dichtbij mee te maken en dit samen te delen.

Van die periode heb ik wel geleerd, dat ik dit geen 2e keer zou laten gebeuren. Bij Meis zou ik het anders doen, vooral om dat ik voor mijn gevoel haar eerste levensjaar totaal gemist heb. En dat heb ik ook echt gedaan. Ik heb mijn baan in het onderwijs opgezegd om voor de volle 100% procent aan mijn herstel en gezondheid te gaan werken EN om vooral er voor mijn eigen kids te kunnen zijn. (ipv voor 32 andermans kinderen) De beste beslissing ever….. Vanaf het moment dat Meis 3 werd, had ik gewoon nog een HEEL jaar om lekker met Meis van allerlei dingen te gaan doen…. en dat hebben we ook gedaan! Samen shoppen, koffie drinken bij de Hema, op bezoek bij vriendinnen, bij de oma’s op bezoek, maar vooral het samen thuis gezellig maken! Ik weet dat het weer heel erg lastig gaat worden als ze naar de basisschool gaat (tzt komt er vast weer een heel verhaal hier op mijn blog). Maar deze keer kan ik wel oprecht zeggen dat ik heel bewust geniet van de tijd dat ze thuis is. En Meis is echt geen heilige hoor, soms heeft ze ook echt haar boze momenten en kan erg dwars zijn. Vooral na een slaaptekort (want ze staat gewoon midden in de nacht aan ons bed te verkondigen dat ze honger en dorst heeft… en krijg haar dan maar weer in slaap) is ze geen juiste match met haar grote broer. Dan komt de dramaqueen in haar naar boven en wordt het er niet gezelliger op…maar ook daarvan weet ik inmiddels dat dit bij anderen precies zo gaat en dat het van voorbijgaande aard is! (het is een fase, het is een fase, het is een fase…..)

Het is nu oktober, dus het heeft geen zin om op de zaken vooruit te lopen. Tot die tijd geniet ik gewoon extra van onze “meiden” momentjes samen! Ik heb inmiddels geleerd dat je gewoon veel meer “NU” moet leven. In januari zien we wel weer…..

Gisteren vond Meis een “wensbloem” en kreeg hem niet helemaal “leeggeblazen”. “Mama, blaas jij m even verder???dan mag jij een wens doen oke?!” Ik blies hem in een keer leeg en mocht idd een wens doen….. op dat moment keek ik haar aan en wenste dat ze precies zo zou blijven zoals ze nu is…..oke…..alleen dan in t groot 😉

“Wherever you go, there you are”  (Jon Kabat-Zinn)