Tja, daar waar ik eigenlijk gisteren al helemaal bedacht had wat voor blogs ik zou gaan schrijven over onze vakantie, heb ik nu de behoefte om over iets HEEL anders te bloggen……namelijk het afscheid van Meis haar fiepje!

En nu hoor ik jullie denken……HOEZO dat dan…….een blog over het “afscheid van Meis haar fiepje????” het moet niet gekker worden. In tijden van aardbevingen in Nepal en honderden bootvluchtenlingen die verdrinken…..ga jij DAAR over bloggen?

JA daar ga IK over bloggen vandaag! Begrijp me niet verkeerd….Ik vind het ontzettend maar dan ook ontzettend erg wat er allemaal in de wereld gebeurt en heb met liefde een donatie gedaan op giro555 (waarvan ik overigens vind dat iedereen, die het kan missen, dat zou moeten doen, maar dat terzijde!!!!) Als ik de beelden zie, raken ze me, maken ze verdrietig en heb ik oprecht medelijden. Maar eerlijk is eerlijk, als ik de beelden niet zie of hoor, gaat mijn eigen dagelijkse leventje weer door! En zo hoort dat ook! Het is te GROOTS om te bevatten en je moet je er af en toe een beetje voor afschermen (vooral als je hoogsensitief bent zoals ik) want je kunt nu eenmaal niet het leed van heel de wereld op je schouders dragen. Je hebt er niks aan en je helpt er niemand mee.

Maar soms heb je van die momenten in je eigen situatie die ook door merg en been gaan. Soms krijg je het vreselijke “ik ben een slechte moeder” gevoel over je heen. Nou zo’n moment had ik vanmorgen en dat wil ik graag met jullie delen.

Meis is verslaafd aan haar fiepje! Dat is al vanaf de dag dat ze geboren werd. De 2 waren onafscheidelijk als er niet ingegrepen werd. Het liefst 24/7 had ze haar fiepje. Omdat ik het een verschrikkelijk gezicht vond zo’n plastic lelijk ding in haar mond en wist wat het met haar gebitje zou doen, hebben we het al snel weten te beperken tot de slaapmomenten en als troost. Haar fiepje was haar alles, haar veiligheid, haar troost, haar beste vriend…..

Nu ze 4 jaar is en op school zit, is het echt tijd om haar fiepje in te leveren. Haar tandjes staan naar voren en haar tongspier is heel erg slap waardoor ze enorm slist. Het is dus gewoon echt noodzakelijk! Maar WANNEER laat je dat moment plaatsvinden????

“Niet net als ze voor het eerst naar school gaat…….das zo zielig, alles tegelijk!” “Niet op vakantie……dadelijk kan ze niet slapen daar”! “Niet met Sinterklaas…..dat is al zo’n beladen tijd……” “Niet rond haar verjaardag…..veel te spannend” En zo nog 20 redenen om het maar uit te stellen. Al gauw merkte ik aan mezelf dat vooral IK het lastig vond om de fiep los te laten! Terwijl het bij Just heel makkelijk ging…… Hij is met de methode “stoppen met foppen” van difrax “afgekickt”, geweldige methode, met zijn 3 jaar was hij zonder moeilijkheden gestopt!

En ik weet de succesverhalen van iedereen, die het op hun eigen manier hebben gedaan. Met Sinterklaas meegeven…… Opsturen naar de fopspenenfee…….Een aftelkalender maken…….Een beloningssysteem……..Op vakantie achterlaten……….Aan een baby geven……..enz enz enz.   Ik ken ze natuurlijk allemaal! En alle adviezen zijn goed bedoeld. Maar het werkt nu eenmaal bij iedereen anders. En ik denk dat er geen enkele methode werkt, wanneer de ouders er ZELF nog niet aan toe zijn om het momentje aan te gaan!  En dat was bij Meis het geval.

Deze fiep is in de jaren dat het slecht met mij ging (in de eerste jaren na de geboorte), vaak mijn “redder” geweest bij momenten van verdriet en onrust bij Meis. Als ze huilde……en ik amper in staat was om te troosten, was daar altijd deze plastic redder……. Als ik in het vliegtuig zat met hyperventilatie, had Meis haar fiepje en vond ze het prima! Tijdens een lange autorit….gaven we haar onze plastic vriend en binnen 5 minuten sliep ze. Eerlijk is eerlijk, het geeft je als ouder een heel veilig gevoel wanneer je een “redder” een “back up” hebt voor moeilijke momenten bij je kinderen. En om DAT los te laten…..JA dat vind ik lastig.

Maar omdat het er toch echt van moest komen, hadden we afgesproken dat we NA onze vakantie naar Denemarken de fiep ECHT weg zouden gooien! Want zo wil Meis het…..het fiepje weggooien. Niet opsturen, niet weggeven……nee in de vuilnisbak! En DAT moment heeft zojuist plaats gevonden en daar heb ik ECHT buikpijn van nu.

Gisteren was ze al bezig met “afscheid” nemen, ze vond het niet leuk om naar huis te gaan, want dan zou ze het fiepje in moeten leveren. Op de laatste stopplek langs de snelweg, stonden “wensbloemen”…… Met haar fiepje in de hand blies ze nog even vlug een “wensbloem” leeg en haar gezicht sprak boekdelen. Toen ik vroeg wat ze gewenst had…..antwoordde ze: “Mama, dat zeg ik niet, wensen mag je nooit verklappen!” …………..

Haar laatste nacht met haar fiepje was een lange nacht! Tot half negen heeft ze uitgeslapen en dat is echt uniek….. En vanmorgen was het momentje daar! Dikke tranen……echt heel erg zielig…..door merg en been……Ik zal jullie het filmpje (voor later) besparen. Deze foto zegt genoeg:

Kunnen jullie je voorstellen dat ik me op zo’n moment ECHT een slechte moeder voel????? En daar liggen ze dan:

Maar Meissie, het is uiteindelijk voor je eigen bestwil en dat ga je nog wel een keer begrijpen. Als je nu verdrietig bent, kan ik je weer voor meer dan 100% troosten. Daar kan geen fiepje tegenop! Ik vind het super knap van je en ben enorm trots op jou!!!

Speciaal voor jou een aandenken aan de afgelopen 4 jaar van trouwe dienst van jouw fiepie!….

laf joe!!!!

xxx