Vandaag had ik in de planning om de scholen voor voortgezet onderwijs langs te gaan om mijn posters op te hangen voor de examenvreestraining. Totdat ik rond het middaguur een nieuwsbericht las over het feit dat alle leerlingen van het varendonck college een herdenking hielden vanwege het sterven van een leerling, het afgelopen weekend. Je begrijpt dat mijn posters nu echt totaal niet belangrijk zijn en dat ik nu niks daar te zoeken heb! Er zijn 4 jonge jongens verongelukt afgelopen vrijdag,waarvan 2 hier uit onze gemeente. Verschrikkelijk!!!!!! Toen ik de namen hoorde, wist ik dat het geen bekenden van mijzelf waren, maar anderzijds krijg je toch een brok in je keel omdat je weet dat er een heleboel mensen een verschrikkelijk verlies moeten verwerken.

Ik weet nog goed dat we zelf op de HAVO zaten en dat we op school te horen kregen dat een klasgenoot van ons gestorven was. Een superlieve jongen waar ik zelfs bij een aantal vakken naast zat. Dit nieuws, het hele proces, de uitvaart en de muziek (i’ll be missing you van Puff Daddy) die daar gedraaid werd, kan ik me nog ZO goed herinneren. Het had zo’n impact op dat moment en ik merk dat ik nog af en toe aan hem denk. Het was het eerste grote verlies waar ik mee te maken kreeg. Althans waar ik “bewust” mee te maken kreeg. Toen ik 6 jaar was, stierf Opa en ik weet dat ook nog te herinneren maar heb dat niet zo bewust meegekregen.

Inmiddels krijgen we steeds vaker te maken met het verliezen van dierbaren. Of met vrienden en familie die dierbaren verliezen. Verschrikkelijk! En ik weet dat je er niet te lang bij stil moet blijven staan, maar toch raakt het mij enorm als ik zie dat vrienden verdriet hebben maar dat je ze daar niet bij kunt helpen. Rouw is een proces wat eenieder anders doorloopt of ervaart. Maar toch kun je als omgeving wel alert blijven dat je aan mensen blijft denken en ook laat merken dat je aan ze denkt. De eerste weken loopt het storm, maar juist in die periode daarna komt het gemis en ontstaat er een leegte. En natuurlijk kan NIEMAND op dat moment die leegte opvullen, maar toch….geef mensen de kans om tijd te nemen om te rouwen, hoe lang het ook duurt.

Ook kinderen kunnen toch al heel vroeg te maken krijgen met verlies. Neem dat altijd serieus!!!! Als er een konijn of hondje doodgaat, kan dit voor kinderen net zo verdrietig voelen als wanneer een persoon sterft! Vooral voor hooggevoelige kinderen kan dit een enorme impact hebben! Zorg ervoor dat je kinderen de kans geeft om afscheid te nemen op hun manier! Wanneer je merkt dat een kind “last” blijft houden van het omgaan met een groot verlies, is het wellicht wijs om hulp in te schakelen. Mijn kindercoach collega Kim Veldpaus is daar enorm in gespecialiseerd. Ze is helaas uit eigen ervaring, expert geworden op dit vlak. Op deze pagina vind je er meer informatie over :

http://www.kindercoachkim.nl/index.php/voor-ouders/rouwverwerking

Het onderwerp van dit blog wijkt wellicht een beetje af van de onderwerpen waar ik normaal over blog, maar het laat me op dit moment niet los….. en wat doe ik dan???……juist…..van me af schrijven. En als ik daarmee nog mensen kan inspireren of een hart onder de riem kan steken….waarom niet?

Mijn gedachten gaan uit naar alle mensen die op welke manier dan ook te maken hebben met een groot verlies! Het volgende gedichtje schreef ik ooit op het moment dat ik er over na dacht hoe mensen zichzelf moeten voelen na een groot verlies:

Sterkte,

Suzanne