Tja zo blog je 2 weken niet en dan weer 2 keer binnen 1 week…..een kwestie van inspiratie en van Tijd. Nou moet ik zeggen dat ik meestal direct tijd probeer te maken als ik inspiratie heb, anders blijft het in mijn hoofd zitten maar wordt het de dag erna lang niet zo vanuit m’n gevoel geschreven. Zo ook op dit moment… Het is de hoogste tijd om mijn huis een beetje op orde te brengen, de stapel was weg te werken en alles weer netjes te maken, dit is de afgelopen periode redelijk op een laag pitje komen te staan omdat ik op het moment zo veel mogelijk bezig ben met het werken aan mijn nieuwe webshop en inhoud van de website. Maar toch stellen we de huishoudelijke taken nog maar even uit. Ik heb zojuist namelijk Meis voor de allerlaatste keer naar de peuterspeelzaal gebracht. Na de kerstvakantie gaat ze al oefenen op de basisschool en 21 januari wordt ze al 4 jaar en gaat ze voor de echtes ELKE dag naar school *slik*.

De decembermaand is sowieso al echt een maand van terugblikken op de tijd die geweest is, en daar komt het woordje TIJD weer voor de dag. Voor mensen die niet lekker in hun vel zitten, kan de beladen decembermaand niet snel genoeg voorbij zijn terwijl anderen niet kunnen wachten tot het eindelijk kerst is en daar echt naar uit kijken.

Vandaag is voor mij ook zo’n momentje dat er een fase afgesloten wordt. Mijn kleine Meis is ook peuter-af na vandaag. En dat niet alleen, na vandaag is sowieso het hele baby/peutertijdperk voor mij verleden tijd. Raar idee. Er gaat een deur dicht, maar tegelijkertijd gaat er ook een deur open. De deur met tijd voor mezelf.

De zwangerschap van Meis was zeer beladen en onzeker, hij kon voor mij niet snel genoeg gaan, zodat ik met eigen ogen kon zien dat ze niks aan de “klap” tijdens deze periode had overgehouden. Toen het eenmaal zover was en er een prachtig mooi meisje geboren werd, kon ik er niet blij mee zijn. Ik stortte min of meer in maar moest toch door met 2 kleine kinderen, maar HOE ging ik dat in hemelsnaam doen? Ik kon in die periode niet eens voor mezelf zorgen, laat staan voor een peuter en een baby. Toch heb ik het met hulp van allemaal lieven mensen om me heen gedaan. In die periode kon de tijd mij niet snel genoeg gaan…. “Kon ze maar kruipen, kon ze maar lopen, kon ze maar praten zodat ze kon zeggen wat er was……enz” Het benauwde me dat zo’n klein  wezentje afhankelijk was van mij. Ik had rust nodig en dat was er simpelweg niet. Als iemand zei:, “Suus het heeft TIJD nodig, maar je gaat jezelf echt beter voelen!” Op zo’n moment dacht ik: “jaja, maar WANNEER dan in hemelsnaam?” voor mijn gevoel leek er namelijk geen eind te komen aan deze beroerde periode. Ik weet dat ik in die periode uitkeek naar de tijd dat ze allebei op school zouden zitten, omdat ik dan gewoon de hele dag in bed zou kunnen liggen wanneer ik dat zou willen. Maar op het moment dat Just naar school ging, piepte ik wel anders, MAN wat heb ik daar buikpijn van gehad. Op dat moment realiseerde ik me dat de tijd toch veel sneller was gegaan dan ik zelf besefte en dat ik gewoon ruim 1,5 jaar van hem  “gemist” had. Nou ja…. “gemist” is misschien overdreven, maar het was wel een periode van overleven en op de automatische piloot handelen. Als ik foto’s terugkeek van het 1e jaar van Meis kon ik me daar amper iets van herinneren. Hier heb ik me vaak schuldig over gevoeld, maar weet nu heel goed dat ik er echt niks aan kon doen.

Vanaf het moment dat ik besloot om te stoppen op school was Meis bijna 3 jaar. Ik heb heel bewust de TIJD genomen om aan mezelf te werken en om in dat jaar zoveel mogelijk bewust te gaan genieten van de tijd die ze nog thuis was. En dat hebben we gedaan! Wat een waardevolle periode was dat zeg. Daar ben ik heel dankbaar voor. De tijd van vlak na haar geboorte is niet meer in te halen, maar voor m’n gevoel heb ik het voor mezelf wel goed gemaakt. Ik kan me geen mooier, liever en vrolijker meisje wensen dan onze eigen kleine Meis, met al haar streken en boze buien aan toe.

Nu gaan we dadelijk haar afscheid vieren op de peuterspeelzaal. En kan ik oprecht zeggen dat tijd vele wonden heelt! De ene keer gaat het snel, de andere keer wat trager. Maar gun jezelf de tijd wanneer je jezelf rot voelt, ook al kan ie op dat moment niet snel genoeg gaan, het wordt een keertje beter.

Vandaag is zo’n dag dat ik de tijd graag even stil zou willen zetten, gewoon omdat ik dan voor altijd een kleine Meis bij mij thuis zou hebben. Maar het is goed zo, kleine MEISjes worden groot en dat hoort ook zo. Soms is het tijd om los te laten… bij Just was ik daar nog niet aan toe, maar als ik zie hoe graag hij naar school gaat en wat voor leuke dingen het met zich mee brengt, weet ik dat het nu ook prima is. Lieve Meis, je bent precies goed zo! En gelukkig hebben we dadelijk nog lekker 2 weken kerstvakantie en nog 2 weken de tijd om echt te gaan wennen!

Dit verhaal hoort misschien eerder in het boek van Ikke, omdat het een persoonlijk verhaal is, maar ik heb ervoor gekozen om het te delen omdat ik dat op de een of andere manier prettig vind. En niet omdat ik er reacties op verwacht, helemaal niet, maar ik heb de afgelopen jaren ook veel gehad aan verhalen van anderen waarin ik mezelf herkende…..Dus misschien kan ik met mijn verhaal andere mensen een beetje helpen.

En nu vlug toch maar even stofzuigen…….voordat we naar de peuterspeelzaal gaan!

xxx