ja ik moet eerlijk bekennen, ik ben een klein beetje in voetbalsferen momenteel. Het kampioenschap van PSV laat natuurlijk niemand ongeroerd hier in de omgeving van Eindhoven.

En aangezien ik vroeger zelf heb gevoetbald en nu ook mee de mini-F van SSE coach, gaat op zo’n moment toch een bepaalde emotie door mijn lichaam. Bij de gedachte dat een Memphis Depay of Jeroen Zoet ook bij een mini-F zijn begonnen, realiseer ik mezelf dat dit ook het begin voor hen is geweest. Het begin van een overweldigende voetbalcarrière.

Ik wil daar heel graag een stukje over schrijven…..de mini-F van SSE……… ONZE mini-F dus. En de rede waarom ik dit wil schrijven is omdat ik TROTS ben……APENTROTS op wat we in 2 seizoenen tijd bereikt hebben met de trainers, leiders, ouders, de club en natuurlijk de sterspelers.

Het begon 2 seizoenen terug met een heel klein clubje 5 jarigen, waaronder ook Just. Een enkeling was nog 4 jaar, maar trainde toch al mee omdat het anders wel een erg klein clubje was. De trainers Michel en Theun begonnen vol goede moed aan een nieuw voetbalseizoen met de mini-F. Alle ouders, opa’s oma’s stonden trots bij de training langs de lijn.

En omdat ik jaren kleuterjuf ben geweest, wist ik ongeveer wat ik kon verwachten van deze leeftijd kinderen. Ik wist dat sommigen het gras interessanter zouden vinden dan de uitleg van de trainer……Ik wist dat er bij zouden zitten die een concentratieboog van amper 1 minuut zouden hebben……Ik wist dat er een aantal halverwege de training naar de wc zou moeten……of dat ze 10 keer hun veter los zouden hebben en die niet zelf zouden kunnen strikken. Laat staan wanneer er op het veld naast hen een andere ploeg aan het voetballen was, of er bijvoorbeeld een vliegtuig over zou komen vliegen.

En JA dat is typisch mini-F, het hoort bij deze leeftijd en dat maakt het voor mij juist zo aandoenlijk. Van die kleine jongens en meiden die met z’n allen op een mierenhoopje aan het voetballen zijn en waarvan je geen benen kunt zien doordat hun broek tot op hun voetbalsokken komt. Prachtig! Althans…..IK vind dit prachtig…… maar ik heb in de 2 seizoenen ervaren dat lang niet iedereen dit prachtig vindt.

Er zijn nergens zoveel frustraties en ergernissen dan langs de lijn bij de mini-F en dit alles heeft te maken met TE hoge verwachtingen en een gebrek aan aansluiting op de leef-en beleefwereld. Ik hoorde de meest verschrikkelijke dingen die al langs de lijn geroepen werden tegen deze leeftijd kinderen. Kinderen die huilend op het veld stonden, waarvan de ouders of trainers gewoon boos werden omdat ze er niet tegen konden.

Gelukkig hadden onze trainers wel het geduld…….. al werd dit in seizoen 1 ontzettend op de proef gesteld. Vanaf het moment dat we met wedstrijden begonnen, werd de sfeer aanzienlijk minder. We verloren ook elke wedstrijd met 20 – 0 of zo….. En dan te bedenken dat een wedstrijdje maximaal 15 minuten duurde…… En op zich moeten kinderen om leren gaan met teleurstelling, maar week na week verliezen met 20-0 motiveert NIEMAND meer op den duur. Heel het zelfvertrouwen en plezier in voetbal wat ze hadden opgebouwd, verdween als sneeuw voor de zon. Zo zielig!

Maar de mini-F gaf niet op, we gingen uit de competitie, investeren in het plezier tijdens de trainingen en langzaamaan kwam het plezier weer terug en volgenden er steeds meer aanmeldingen. En op een gegeven moment was het tijd voor een come-back! En we verloren niet meer met 20-0 maar nog maar met 6-0 of zo……..daar waren de spelers eigenlijk al heel blij mee.

Aan het einde van seizoen 1 moesten we tegen Asten voetballen, thuis, op het hoofdveld ook nog. Het was mooi weer en er stonden veel toeschouwers. En toen gebeurde het…..de allereerste goal in ons mini-F-bestaan werd gemaakt! Door Just ook nog! Het mooie was wat er toen gebeurde, je merkte aan de ouders dat ze het de spelertjes ZO ontzettend gunden om een keer te scoren, dat we met z’n allen stonden te juichen alsof PSV zojuist kampioen was geworden. Ik kreeg tranen in mijn ogen en met mij verschillende ouders 😉  Michel en Theun trots als een pauw. En als klapper op de vuurpijl wonnen we deze wedstrijd ook nog eens. Feest in de kantine dus……ranja, chips en ijsjes.

Dit gezichtje van Just spreekt boekdelen he? Zijn allereerste goals (2 stuks) van zijn voetballoopbaan. Memorabel moment al zeg ik het zelf.

Ze hadden de smaak te pakken, wat een sfeer onderling en wat een plezier op de trainingen. Er kwamen spelertjes en er gingen er helaas ook weer omdat ze kozen voor andere sporten. Toch komen ze nog regelmatig kijken naar wedstrijden. Er kwamen steeds meer spelertjes. Daarom werd ik benaderd of ik samen met Theun en Michel wilde coachen en mee wilde trainen als 1 van hen niet zou kunnen. Ik ben eerst in overleg gegaan met Just of hij het prima vond en hij vond het prima en vanaf die tijd coach ik met hen samen deze kanjers.

We houden rekening met verschillen tussen kinderen, spelen in op het gebrek aan concentratie, stellen duidelijke grenzen en regels, maar stellen bovenal het respect en plezier voorop. (af en toe moet ik Theun en Michel er op wijzen dat we met 5 en 6 jarigen staan te voetballen en niet met een A1 of zo……maar dat beseffen ze zelf ook gauw genoeg….is ook een vorm van goed bedoeld fanatisme) Aan het eind van de training mogen ze zelfs het “kunstje van de dag” doen, om te voorkomen dat ze gaan turnen tijdens de training en als beloning voor hun goede inzet!

Inmiddels zijn we met maar liefst 16 spelertjes en is er een mini-F 3 bijgekomen inclusief nog een trainer, Roland. En ik denk dat ik namens allemaal spreek dat we 16 leuke, verschillende, lieve spelertjes hebben, waarvan een deel nog heel lang bij de club zal blijven omdat ze het naar hun zin hebben!

Als we ze na de wedstrijd elkaar horen aanmoedigen bij het penalty schieten ( HUP JU-HUST, HUP JU-HUST) en ik vervolgens de tegenparty (die dan met flinke cijfers verloren heeft) hoor mopperen op hun teams, ben ik trots. Trots op wat we samen bereikt hebben in 2 seizoenen. En vooral dat ze onderling respect hebben en geen ruzie meer maken over WIE de bal mag ingooien of aftrappen. Nee van individuele spelertjes met stuk voor stuk hun valkuilen, maar ook stuk voor stuk hun eigen talent, zijn we uitgegroeid tot een echt team. En JA dat is voor een leider/trainer de mooiste ontwikkeling die kan plaatsvinden.

Er gaat vanuit mij ook een groot compliment naar de club SSE,het bestuur dat altijd zal vragen naar hoe het ging en de spelertjes bij naam kent. Ouders en spelertjes voelen zichzelf thuis hier en dat is denk ik de basis en het goede voorbeeld voor elke club! Ook een compliment aan alle betrokken ouders die ook andermans kinderen in hun waarde laten en net zo positief proberen te zijn als dat wij dat zijn, maar het grootste compliment gaat naar onze helden.

De helden van de mini-F van SSE stuk voor stuk of ze nu scoren of niet, ze zijn samen net zo belangrijk. Dit inspireerde mij een aantal weken geleden om de volgende kaart te ontwerpen. Want vaak gaat alle lof naar de spelertjes die scoren, terwijl een ander net zo goed zijn best kan hebben gedaan:

Ik hoop oprecht dat een heleboel clubs het voorbeeld zullen nemen om bij de mini-F te kijken naar HOE kinderen zijn en vervolgens je verwachtingen daarop bij te stellen! Daarmee trek je uiteindelijk aan het langste eind!

Ook al is het “maar” de mini-F, het is wel DE fundering van een voetbalclub en dus veel belangrijker voor een kind z’n ontwikkeling dan er over gedacht wordt.

En wij kunnen dadelijk met een gerust hart een heel aantal gemotiveerde spelertjes afleveren aan de F.

En zeg nou eerlijk, hier smelt je toch van, als moeder:

Ik wens iedereen heel veel plezier met het kampioenschap van PSV en je weet het, een beter begin, begint bij de mini-F

Groetjes,

Suzanne