Vandaag vierden we Meis haar kinderfeest! Haar aller 1e kinderfeest…..omdat ze vorige week 5 jaar is geworden. Ze heeft genoten en ligt nu moe maar voldaan, uitgeteld op de bank. Ondertussen ben ik dankbaar en voel ik me blij omdat dit misschien wel het 1e kinderfeest was waarbij ik nauwelijks hulp in heb hoeven schakelen als back up.

Het 1e kinderfeest waarbij ik best veel momenten heb kunnen genieten ipv te overleven. Ik geef toe, werken met kinderen vind ik geweldig, maar kinderfeesten….. zullen nooit mijn hobby worden. Vandaag viel het me reuze mee. (Het waren ook maar 5 kinderen en allemaal heel makkelijk, dat scheelt natuurlijk ook ;)) Toen de kinderen weg waren, kreeg ik een enorme drang om te schrijven.

Want ik realiseerde me ook dat ik 5 jaar geleden nooit had kunnen bedenken dat ik me 5 jaar later weer happy  zou kunnen voelen. Maar…….het is echt zo! De periode na Meis haar geboorte was een zwarte periode, en Meis was het gouden randje.

Gelukkig weten heel veel mensen niet waar ik het over heb en kunnen ze zichzelf zo’n gevoel niet voorstellen. Dat is logisch en dat is ook niemand kwalijk te nemen. Maar juist daardoor kun je jezelf zo eenzaam voelen in een bepaald gevoel.

Iedereen wil je helpen en ondersteunen, maar niemand lukt het echt. De enige die het kan doen…..ben jijzelf! Maar als je niet meer weet HOE, geeft dat echt een machteloos gevoel.

Om alle mama’s die ook kampen met dit machteloze gevoel (weten dat ze blij en gelukkig zouden moeten zijn, maar dit niet zo voelen) een stukje hoop te geven, wil ik een gedicht delen dat ik exact 5 jaar geleden schreef in mijn kraambed.

Ik heb het toentertijd op een kladblaadje geschreven en het nooit met iemand gedeeld. Ik moest toen even mijn gevoel kwijt op papier, al luchtte dat toen niet echt op. Het briefje heb ik wel bewaard voor het geval ik het nog ooit ergens voor zou kunnen gebruiken.

Vandaag is dat moment…….

Het is voor mij het meest persoonlijke bericht dat ik ooit gedeeld heb waarin ik me gruwelijk kwetsbaar opstel en vind dat best een beetje eng. Ook zal een heel aantal mensen wellicht niet begrijpen waarom ik zoiets persoonlijks deel. Toch voelt het goed om te doen, omdat ik weet dat er vast mensen zijn die er kracht en hoop uit zullen halen……