Jawel hoor….. uit de categorie “kwetsbaarder opstellen kan haast niet -blogs” vandaag een blog over het afbouwen van anti-depressiva.

Je kunt jezelf afvragen: “WAAROM deelt iemand in hemelsnaam dit verhaal online?” En inderdaad ik heb een heleboel redenen om het NIET te delen, namelijk:

• Wat zullen andere mensen hiervan denken?
• Zou het nadelige consequenties kunnen hebben voor mijn evt. verdere loopbaan?
• en zo kan ik nog wel 100 dingen bedenken om dit vooral NIET te delen

Maar…..ten eerste heb ik echt letterlijk LAK aan het bovenstaande en ten tweede telt voor mij de reden om het juist WEL te delen 1000x zwaarder.

De enige reden waarom ik dit met jullie wil delen is om openheid te krijgen in het gebruik van anti-depressiva en  het afbouwen daarvan. Op die manier kunnen lotgenoten elkaar helpen en kan er van elkaar geleerd worden. En heel misschien wordt er op deze manier ook begrip gekweekt bij de buitenwereld.

Ik zit momenteel in de afbouwfase van anti-depressiva, maar ik zal heel kort uitleggen waarom ik ermee begonnen ben.

Toen ik zwanger was van Meis (nu ruim 5 jaar geleden) heb ik een traumatische ervaring gehad, die compleet op mijn lijf is geslagen na de bevalling. Ik was altijd misselijk, moe, verdrietig en wist simpelweg niet meer waar ik het moest zoeken. Ik faalde als moeder, als partner , als juf en als persoon. De altijd vrolijke Suus die altijd positief en vrolijk in het leven stond, die letterlijk echt OVERAL bij wilde zijn…..was veranderd in een angstige, boze, verdrietige Suus die nergens meer naar toe durfde. Alles kostte me teveel energie en ik voelde me letterlijk ziek van Stress. Doe daar nog een schepje Pfeiffer bovenop en er blijft niet heel veel meer over. Toen ik op een gegeven moment onder de 55 kilo woog en niet eens meer naar de Albert Heijn durfde om boodschappen te doen omdat het zweet me daar uitbrak, was de maat vol. Er MOEST mij iemand helpen en het liefst NU. Ik was inmiddels al 2 jaar aan het “overleven” en zocht altijd naar lichamelijke oorzaken. Tig vitamines, mineralen, supplementen, massages, therapieën en gesprekken bij de psycholoog verder was de conclusie duidelijk….. Echt na ALLES geprobeerd te hebben kwam het hoge woord eruit bij de psycholoog: “Suzanne…..echt….geloof mij, ik GUN je echt een anti-depressivum” Deze woorden kwamen zo hard binnen, want ik wilde ALLES doen om beter te worden en ik had echt letterlijk ALLES al zo’n beetje gedaan ook, maar anti-depressiva??????? nee dat wilde ik ECHT niet!  Want door alle spookverhalen en ervaringen die je erover leest en hoort, durf je daar echt niet aan te beginnen.

Het enige wat ik deed was huilen huilen huilen. IK aan de anti-depressiva? IK gewoon….. En ik ben niet eens depressief!!!! Dan zal ik wel gewoon GEK zijn of zo? Als zelfs IK aan de anti-depressiva moet…….dat KAN toch niet!!!! Toch heb ik uiteindelijk besloten (in overleg met mijn ouders en Denis) om toch aan “het grote anti-depressiva-avontuur” te beginnen. Wat had ik te verliezen???? Alle bijwerkingen waarvoor ze zo waarschuwden in de opbouwfase….had ik al zonder die medicijnen? Het kon eigenlijk niet erger.

Dus ben ik begonnen met venlafaxine retard 37,5 mg. De eerste dagen voelde ik me een beetje duizelig, maar dat was het…… Daarna gauw genoeg naar 75 mg gegaan en ook daar ondervond ik geen last van. Na 6 weken (dat is de periode dat je lichaam nodig heeft om te wennen aan het medicijn) ik herinner het me weer als de dag van gisteren, stond ik s’morgens op en dacht ik voor het eerst in 2 jaar weer: “volgens mij heb ik gewoon echt zin in de dag”. En precies zo was het…..voor het eerst in 2 jaar tijd, had ik het gevoel dat ik aan het “leven”was in plaats van “overleven” en zelfs dat ik af en toe gewoon ook momentjes “genoot”van de kinderen. WOW dat gevoel was echt fantastich!!!!! Ik kreeg mijn leven weer terug!!!

En nu 2,5 jaar later en vele inzichten en therapieën verder, kan ik oprecht zeggen dat anti-depressiva mij gered heeft en dat het mij mijn leven heeft terug gegeven. Ik ben er weer en zelfs sterker dan ooit!!! Ik heb veel geleerd over mezelf en over de oorzaak van mijn gevoelens. En ja, het vlakt inderdaad je gevoel wat af, maar heej…..als je zo’n hoogsensitieve sensation seeker bent…is het helemaal niet erg als je gevoel een beetje afgevlakt wordt. Er is nog meer dan genoeg gevoel over hoor!!!!!!! Toch voel ik me op dit moment zo sterk, dat ik denk dat de medicatie overbodig is. De enige manier om daar achter te komen is dus om ermee te stoppen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is enorm moeilijk om iets los te moeten laten, dat ervoor gezorgd heeft dat je jezelf zo goed ging voelen. Als je erover leest op internet, lees je soms dat het afbouwen van anti-depressiva nog moeilijker kan zijn dan afkicken van de heroïne. Je kunt je voorstellen dat het dus een hele stap is om eraan te beginnen.

Ik heb deze stap toch gezet…..omdat ik vind dat ik het mezelf verschuldigd ben. Ik wil gewoon weten wie Suus is zonder medicatie……En als blijkt dat ik dan weer verander in die angstige, paniekerige persoon van toen, met veel te veel hoogspanning in haar lijf…..is het simpel…dan weet ik dat ik niet zonder die medicatie kan. En dat zou ook prima zijn.

Toch ben ik ervan overtuigd dat ik het niet (of minder) nodig heb en geloof heel erg in de kracht van mijn eigen lichaam en geest op dit moment. Ik zie het echt als een soort van “zetje” wat ik nodig had om er weer bovenop te komen. Ik kwam er echter achter dat de huisarts en apotheek niet echt heel erg gespecialiseerd zijn in het afbouwen van de medicatie en dat ze je eigenlijk een beetje laten aanmodderen. En ik neem het hen niet kwalijk, maar ik wil nooit meer zomaar wat “aanmodderen” . Ik wil graag zoveel mogelijk de controle houden over mijn eigen lijf (omdat ik die jaren zoek ben geweest) en ben me dus net zolang gaan verdiepen in een afbouwmethode, waar ik zelf helemaal achter zou staan.

Ik ben via twitter bij de angst en dwang stichting terecht gekomen en daar las ik een tweet over de “taperingstrip” . Een methode waarbij de medicatie per dag op maat gemaakt wordt met dan telkens een heel klein beetje minder mg erin. Zodat je lichaam heel langzaam kan wennen aan het afbouwen. (en dus niet in 1 keer van 75 naar 37,5 mg hoeft te gaan).  Zowel onze huisarts als apotheek hadden nog NOOIT van deze methode gehoord. (wat ik overigens heel erg vreemd vind, vooral voor een apotheek). Maar gelukkig mocht ik de link doorsturen en werkte de huisarts meteen mee en schreef een verwijzing. Hieronder kun je alles lezen over deze methode:

Een week later kreeg ik keurig netjes een envelop in de brievenbus, met medicatie per dag klaargemaakt. Plus een hele duidelijke omschrijving en uitleg hierover.

Inmiddels ben ik in 28 dagen van 75 mg naar 37,5 mg gegaan en is dit niet slecht gegaan moet ik zeggen. Tuurlijk, ik merk dat mijn lichaam erop reageert….ik ben moe, misselijk en voel me wat vaker “blegh”. Het is niet makkelijk,maar als het hier bij blijft, mag ik niet klagen……Het is na 2,5 jaar toch weer een stukje veiligheid los laten en laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn. Op naar een nieuwe afbouwmaand en simpelweg van dag tot dat bekijken hoe ik me voel en daar vooral ook aan toegeven.

Als je meer wilt weten over deze methode of hoe ik het momenteel ervaar met afbouwen…. mail me gerust!!! Want je staat niet alleen in deze zoektocht waar nog altijd een taboe op rust en waarvan iedereen een oordeel klaar heeft! (het is overigens absoluut niet het geval dat ik aandelen heb bij de farmaceutische industrie hoor, maar ik zou willen dat iemand mij eerder had kunnen wijzen op deze mogelijkheden)

Iedereen moet zelf weten hoe open die is over dit onderwerp! Ik heb besloten om het te delen, maar ik respecteer uiteraard eenieder die het liever niet deelt. Ik hoop echter dat ik anderen kan helpen met dit verhaal.

xx

Suus