Lieve mensen,

Gisteren postte ik op FB een  bericht dat Denis en ik ons aan hebben gemeld als gastgezin voor vluchtelingen. NOU…. dat heeft heel wat stof doen opwaaien! En ik kan het nog best begrijpen wanneer mensen er een beetje sceptisch tegenover staan, maar er worden opmerkingen gemaakt waar ik van binnen echt ga huilen!

Ik wil de (zoveelste) discussie niet aanwakkeren want het boeit me niet hoe jij erover denkt…… althans….. het boeit met niet wanneer jij niet dezelfde mening deelt als ik. De poging om iemand te overtuigen van de goedheid van deze actie waag ik niet eens. Het moet recht uit je eerste gevoel komen en anders moet je er niet aan beginnen in mijn ogen, even goede vrienden. Het boeit me WEL wanneer je juist DEZELFDE intentie hebt als ik. En ik weet ook wel dat een bericht op FB altijd meningen oproept en dat is ook prima. Maar ik word echt verdrietig van het feit dat de initiatiefnemers van de FB-pagina “ik ben gastgezin voor een vluchteling” opmerkingen krijgen waar de honden nog geen brood van lusten! (ik citeer letterlijk wat ik vandaag gelezen heb;

” Als er oorlog komt is dat jullie schuld”  of  “ZE lopen wel allemaal met dure merkkleding, hadden ze voor dat geld niet beter een zwemvest voor hun zoontje kunnen kopen”………..en de rest bespaar ik jullie)

Allereerst wil ik even duidelijk aangeven dat ik de FB post plaatste om andere mensen op het idee te brengen dit ook te gaan doen. Ikzelf zag het namelijk ook op FB voorbij komen en werd daardoor meteen enthousiast. Enthousiast….is misschien niet het juiste woord, maar het gaf me meteen een warm gevoel.

EINDELIJK een actie waarbij je niet machteloos toe hoeft te kijken, of waar je bang moet zijn dat je geld op de “grote hoop” belandt….. NEE een actie waarbij je je machteloosheid kunt om zetten in het geven van liefde! Want DAT is waar het om draait, LIEFDE geven. Op de onderstaande link kun je alle informatie lezen mocht je ook geïnteresseerd zijn! (of voor degenen die de gedachte hebben dat wij een mini-asielzoekerscentrum gaan beginnen, kun je hieronder lezen dat dit helemaal niet zo is en dat er een legio aan mogelijkheden is om mensen te helpen):

Potverdorie mensen. NEE wij “nemen” geen asielzoeker in huis en JA we nodigen hem graag uit voor een maaltijd of een kop koffie. En NEE we zijn niet bang dat hij vervolgens hier het hele huis komt leeghalen. En NEE ik weet niet van te voren precies waar ik aan begin, maar dat weegt voor mijn gevoel NOOIT op tegen de situatie waar deze mensen noodgedwongen in zitten. JA ik kan zelf aangeven op welk vlak ik hulp wil bieden en JA ik vind het zelf een heel fijn gevoel om op deze manier iets te kunnen betekenen voor anderen. En NEE mijn kinderen trek ik hier niet in mee, maar ik probeer ze wel bij te brengen dat er mensen en kinderen zijn die liefde en veiligheid moeten missen. Ik HUIL van binnen, echt waar!

Zulke dingen laat ik echt moeilijk los in mijn hoofd en verbaas me erover dat mensen hier een andere mening op na houden. Maar dit stukje kan ik gelukkig goed filteren! Al maakt het me wel enorm verdrietig. En laat het me ONTZETTEND relativeren hoe dankbaar ik mag zijn met alles wat ik heb. En ik weet dat ik realistisch moet blijven dat we heel veel dingen ook NIET kunnen verhelpen. Maar laat a.u.b de mensen die willen helpen gewoon hun gang gaan. En NEE daar hoeft niemand een schouderklopje voor want mensen die echt willen helpen, zijn gewoon voor zichzelf blij dat er inwendig wat gedaan wordt aan het machteloze gevoel.

Ik heb heel veel bewondering voor de initiatiefnemers van deze actie en ik heb altijd al heel veel bewondering gehad voor stichting vluchtelingenwerk. En we hebben regelmatig contact gezocht met asielzoekers (3 personen of zo) uit ons dorp omdat ze voorbij kwamen lopen van Someren naar Someren- Eind in de stromende regen. De MEEST verschrikkelijke verhalen gehoord, maar de meest dankbare mensen EVER ontmoet.

Ze worden op het moment over 1 kam geschoren met terroristen en criminelen. Gelukszoekers worden ze ook wel genoemd! Nou geloof dat maar dat ze hun “geluk” hier zullen vinden…..traumatisch beschadigd voor de rest van hun leven. En dan willen wij dat ze terug gaan naar hun eigen land???? Het is een groot probleem…..dat klopt….. maar het is een probleem wat heel de wereld aan gaat en dus ook ons! Het enige wat wij kunnen doen is op kleinschalige manier een ieniemienie beetje “menselijke waardigheid” bieden. Nou en daar wil ik me heel graag voor in zetten en ik zou het fijn vinden wanneer jullie dat respecteren (ook al heb je daar een eigen mening over)

Dank jullie wel!

Het van me af schrijven van dit verhaal zorgt voor opluchting en daardoor ga ik van binnen ietsje minder huilen!

xx

Suus