Nou…..WAAR zal ik beginnen….. ik weet het eventjes niet. Wat een avontuur waren de afgelopen 2 dagen voor mij zeg…..in mijn nieuwe rol als gastdocent!

Ik moet zeggen……die rol beviel me echt super! Ik was gevraagd door het ROC-ter AA in Helmond om als gastdocent te komen vertellen tijdens de themaweek (vanuit mijn eigen ervaring) over HOE belangrijk jij kunt zijn voor kinderen in je rol als leerkracht, pedagogische medewerker, onderwijsassistent of stagiaire. Vooral omdat ik me hard maak voor het feit dat de basis bij kinderen goed en veilig moet zijn, voordat je “prestaties” van ze kunt verwachten.  En dat ELK gedrag een onderliggende oorzaak heeft.

Kijken naar wat het kind nodig heeft en sta daar open voor! Doe de moeite om kinderen te begrijpen en probeer veiligheid te bieden wanneer ze dit thuis niet direct krijgen om wat voor rede dan ook. Een aantal zeeeeer gemotiveerde studenten heeft samen met een aantal leerkrachten een themaweek georganiseerd in rouwverwerking, scheiding en gedachtekracht. Wat SUPER dat hier aandacht voor is op een opleiding toch? Het zou eigenlijk verplicht moeten worden…..zo vaak krijg je er helaas mee te maken! En HOE moet je er dan mee om gaan???

Wat is er nou mooier dan studenten die het onderwijs of de kinderopvang in gaan, mee te kunnen geven dat ze ALTIJD maar dan ook ALTIJD nieuwsgierig moeten zijn naar de onderliggende oorzaak van het gedrag van kinderen???  Daarbij hoorde natuurlijk een stukje kennis over de werking van de hersenen, kennismaking met mindfulness en ontspanningsoefeningen en tot slot een kijkje in bruikbare materialen, maar ook mijn persoonlijke verhaal waarbij ik mijn moeilijke tijd heb weten in te zetten als inspiratiebron voor anderen die het moeilijk hebben. En aangezien er ook een heleboel kinderen zijn die het moeilijk hebben, is het de taak van ONS om dit te (h)erkennen en ze de juiste begeleiding te geven!

Het was enorm spannend, want dit was de eerste keer sinds mijn angststoornis dat ik weer voor een groot gezelschap moest praten!Het gebouw en het interieur vond ik er al veel belovend uitzien, maar het aantal stoelen riep wel heeleven een benauwd gevoel op, maar dat zakte eigenlijk direct ook weer!

De 1ejaars studenten kwamen binnen en je kon al bijna aan hun houding aflezen of ze wel of niet gemotiveerd waren. De leerkracht van deze studenten liet ze ook als eerste hun telefoon inleveren…… dit gaf een hoop gemopper maar het blijkt toch echt nodig te zijn! Ik moest er eigenlijk wel om lachen, zo’n bak vol telefoons voor mijn neus.

In de 2 dagen heb ik 4 groepen voor mijn neus gehad en bij alle 4 de groepen kon je op een gegeven moment een speld horen vallen! ZO betrokken hebben de studenten meegedaan! Zelfs een aantal jongens en meiden die lacherig en met een ongeïnteresseerde houding binnen kwamen, werden rustig en hebben zichzelf 1,5 uur heel netjes gedragen. Ik heb ze ook een mega compliment gegeven hiervoor. Heel bijzonder was dit!

Natuurlijk waren sommigen veel meer betrokken dan anderen, maar dat blijf je toch houden, vooral bij 1e jaars studenten. Toch deed ieder op zijn of haar manier wel hun best:

Mooi om te zien dat je wat teweeg kunt brengen bij studenten en dat je het gevoel krijgt dat een aantal van hen er ook ECHT iets mee gaat doen! Ik had verwacht dat er meer interactie zou zijn tussen hen en mij, maar ik realiseerde me ook al heel snel dat het best beladen onderwerpen zijn om in een groep te bespreken. De laatste groep van vandaag waren 2e en 3e jaars studenten en daar vond juist wel deze interactie plaats! Wat een gemotiveerde groep jongeren zeg!!! Ik zou ze meteen aannemen op mijn basisschool als ik die een zou hebben……

Ze kwamen me zelfs met een hand of een “Hug” bedanken (ze hadden net geleerd dat er bij een knuffel, serotonine vrij kan komen) 😉  Ik was echt een beetje ontdaan. Evenals de reacties die ze op hadden geschreven als evaluatie voor mijzelf. Ik zal ze niet allemaal publiceren, maar ik kan niet ontkennen dat ik dat eigenlijk het liefste zou doen hihi het maakte me ontzettend trots. En ik vond het ook ZO cool om te doen. Het schoot zelfs af en toe door m’n hoofd dat ik echt wel op freelance basis les zou willen geven op deze opleiding.

Als dank voor mijn inspanning, vonden de studenten dat ik hetzelfde certificaat als hen verdiende…….Ik voelde me voor heel even weer student….Best een fijn gevoel…voor even dan

Ik hoop van harte dat ik in ieder geval een aantal studenten met mijn verhaal heb kunnen inspireren en dat deze jongeren mijn kennis en ervaring kunnen gebruiken in de dagelijkse praktijk.

Het was een eer om met deze studenten te werken en ik zou HEEL graag willen dat ze op een PABO een voorbeeld nemen aan het ROC, om aandacht te geven aan onderwerpen als mindfulness, ontspanningsoefeningen en WAT te doen met kinderen die veel spanning en druk ervaren.  Studenten van deze opleidingen zijn namelijk de toekomst van het onderwijs van onze kinderen.

Hopelijk tot de volgende themaweek;)

liefs,

Suzanne

 @